Doei Zambia, hello Zuid Afrika

De zondag na het stappen deden we niet zo heel veel en daar was het ook goed weer voor (veel regen!). In de middag gingen we naar de bioscoop in een van de shopping malls. Na het kopen van de tickets hadden we nog wat tijd over en wilden we nog wat drinken bij een leuk lunchtentje. Normaal gesproken is het maken van een keuze voor het menu voor mij al moeilijk genoeg, maar deze dag sloeg werkelijk alles. We bestelden wat we wilden, maar even later kwam de serveerder terug om te zeggen dat ze het niet nodig hadden. Ik koos toen iets anders waarvan hij zei dat ze het wel hadden. We moesten al lachen, omdat dit hier vaker gebeurd. Vervolgens kwam een van zijn collega's nogmaals terug om te zeggen dat mijn nieuwe bestelling er oók niet was. Uiteindelijk kreeg ik dus mijn derde keuze. Na de film, die overigens best grappig en relaxed was, gingen we terug naar hetzelfde tentje om nog wat te eten. We maakten al een eerste, tweede en derde keuze. Deze keer was het judys keuze die ze niet meer hadden. Zelfs de serveerster moest er om lachen. We maakten er wat grapjes over "doe mij maar de blueberry muffin, oh die heb je niet meer? Doe dan maar de banana. Ook niet? Oh dan de cheesecake? Nee? Oke doe maar wat je wel hebt." Haha dit was echt een je-had-erbij-moeten-zijn momentje. We hebben alleen geleerd altijd meerdere keuzes te maken. En een aantal keren toen we echt niet konden kiezen deelden we onze maaltijden haha. Van de film kregen we een beetje kerstgevoel. Heel gek om te beseffen dat het al eind november is en je dat totaal niet door hebt. Er staan wel versierde kerstbomen in het winkelcentrum maar verder merk je er niks van. De film bracht er een beetje verandering in omdat het ging over een familie die samen kerst ging vieren, daddys home 2. Toen ik die avond naar bed wilde gaan brak het trapje van mijn stapelbed in de slaapzaal af, waardoor ik nu een aantal flinke blauwe plekken heb. Maar je kunt natuurlijk niet alles hebben. Een van mijn slaapzaal-genoten heeft vervolgens de spijkers naar binnen getimmerd met het afgebroken stuk hout haha. Op maandag gingen we naar Munda Wanga environmental park. Wat een verschrikkelijk avontuur. De taxi vroeg ons 500 kwacha enkel, wat zo'n 50 euro is, belachelijk dus. We gingen daarom met een minibusje (voor 1 euro) naar het minibusstation vanwaar we nog een stuk moesten lopen naar de volgende bus. Onderweg zagen we weer een boel ellend en deze keer ook zelfs een gevecht. We liepen op de stoep waar een paar meter verder ineens iemand een grote steen pakte en naar iemand anders gooide. Gelukkig zag judy het op tijd en staken we snel over naar de andere kant. Maar het gevecht verplaatste zich ook naar deze kant van de straat dus staken we maar weer over. We hoorden later dat straatgevechten erg heftig kunnen zijn en het goed is dat we doorgelopen zijn. Het lopen naar de volgende bus was een stuk verder dan gedacht en net toen we besloten om nog 1 busje te proberen en anders terug te gaan, vonden we de goede. Het park zelf was weer een enorme tegenvaller. Alles was er oud, vies en kapot. Ik ging er naar de wc die nog erger stonk als het riool en één groot donker hol was. Vervolgens liepen we het park in waar we een bord zagen dat zei 'pas op voor je spullen ivm de apen'. We twijfelden nog om spullen niet mee te nemen maar uiteindelijk was er geen enkele aap te bekennen. Veel verblijven vielen bijna van ellende uit elkaar, sommige waren leeg en alles zag er onverzorgd uit. We voelden ons hier niet zo op ons gemak dus zijn niet lang gebleven. Het activiteitenbord en bijna alle informatie bordjes waren leeg, de ellende was zo erg dat we er een beetje melig van werden. Hoewel in nog steeds zo positief ben over zambia als in mijn vorige blog, wil ik ook zeker laten merken dat Zambia niet alleen "mooi" is. Je ziet veel sloppen, daklozen, dronken mensen en soms lijm snuivers. Deze dag had dan ook wel weer veel indukken. Onderweg naar huis had het erg hard geregend waardoor sommige straten onbegaanbaar waren. Een aantal mannen hadden daarom een soort bruggetje gemaakt van houten kistjes of van autobanden. Natuurlijk vroegen ze hier wel geld voor haha, vooral voor de mzungu, waardoor we toch een deel door de grote plassen zijn gelopen. Uiteindelijk hebben we maar een taxi naar huis genomen. De volgende dag nam ik afscheid van Lusaka, Judy en alle anderen die ik daar heb leren kennen om vervolgens weer de bus te nemen terug naar Livingstone. Het vliegticket naar Johannesburg was namelijk goedkoper vanaf daar. Ik sliep daar twee nachten in een hostel op een vierpersoons slaapzaal maar had de hele kamer voor mezelf. Op de woensdag deed ik nog een gamedrive door Mosi-ao-tunya national park, wat ik via via met een boel korting voor elkaar kreeg. Ideaal. De dag daarna nam ik nog meer afscheid, namelijk van alle avonturen in Zambia. Zo gek dat ook dit deel er al weer op zit! Ik heb hier echt enorm genoten! Om 13.00 uur vloog ik naar Johannesburg, op naar het laatste deel van mijn reis samen met Rob. Die avond verbleef ik nog alleen om vervolgens de volgende ochtend Rob op te halen op het vliegveld. Na twee uur wachten op het vliegveld was ie er dan eindelijk! Fijn maar toch ook wel een beetje gek om elkaar weer te zien. Al snel was het weer vertrouwd, haalden we de huurauto op en reden we naar Waterval Boven. Een plaatsje op zo'n 2,5 uur rijden vanaf johannesburg. Het links rijden gaat overigens prima, ik moest alleen even wennen aan het feit dat het een automaat is en dat je geen koppeling hebt en vol de rem intrapt als je je linkervoet gebruikt. De eerste nacht sliepen we in een lodge met mega mooi uitzicht. De volgende dag reden we een deel van de panorama route, via Sabie tot aan Graskop. De naam van de route zegt genoeg, de wegen en de uitzichten zijn echt prachtig. We maakten nog een tussenstop bij de Sudwala caves en bij een brouwerij (kon niet missen natuurlijk). Verder bezochten we een aantal watervallen van de watervallenroute en uitzichtpunten the Pinnacle, Gods window en Wonderview. Op zondag reden we verder op de panorama route naar de Bourke's luck potholes, Three rondavels en de Blyde river canyon. De derde grootste canyon van de wereld, echt enorm vet. Die avond sliepen we in een huisje aan de rand van de canyon, met een eigen terrasje en barbecue. Omdat iemand daar erg gelukkig van werd hebben we daar die avond dus maar gebruik van gemaakt. De dag daarna stonden we om 6 uur op om optijd voor de warmte te gaan hiken door de canyon, daarna reden we verder naar de blydepoort dam en het kruger nationaal park. We bezochten het manyeleti game reserve waar Rob zijn eerste gamedrive deed en meteen het geluk had om de hele big 5 te spotten! De dagen daarna reden we zelf rond in het Kruger. Hele dagen rijden, dieren spotten en slapen in tenten in the middle of nowhere is best vermoeiend. Na drie dagen geen contact met de buitenwereld werden bijna de alarmcentrales ingeschakeld. Vandaag zijn we verder gereden naar Swaziland, waar het de hele dag regende. Hoewel alles daardoor erg groen is en we een prachtig uitzicht hebben over de Ezulwini vallei, was het wel koud en heb ik voor het eerst echt een lange broek en vest aan gemoeten. We willen hier 1 of 2 dagen blijven en dan terug richting johannesburg om vanuit daar verder te reizen.

Oost, west, Zambia the best

Sorry dat het weer even heeft geduurd voordat er een nieuwe blog online kwam. Ik moet zeggen dat het niet beter wordt als je het uitstelt.

15-11

Na de lange rit, arriveerde ik eindelijk op het busstation in livingstone. Hier had ik een pick up geregeld van het hotel waar ik zou verblijven. In de bus had ik hen gemaild dat ik vertraging had, dus de chauffeur zou wat later komen. Toen ik aankwam, waren er echter 10 taxichauffeurs die om me heen stonden maar niet de goede. Ik ben toen maar even aan de kant gaan staan en heb het hotel gebeld (lang leve de Zambiaanse simkaart). Daarna is het uiteindelijk goed gekomen. Het was maar een korte rit van zo'n 15 minuutjes naar het victoria falls waterfront. Daarna kon ik eindelijk bijkomen en relaxen in mijn nieuwe onderkomen voor de komende dagen; een tweepersoons tent. Het Waterfront ligt echt aan de Zambezi rivier dus ik kon nog net het laatste stukje zonsondergang meepakken. Het nadeel van deze mooie locatie is dat ik in twee minuten zo'n zes nieuwe muggenbulten had. De rest van de avond heb ik in mn tent doorgebracht. Mijn oordopjes had ik ook hier weer nodig, want de aapjes en allerlei andere dieren lopen hier gewoon rond je tent. Wel heel nice.

Op 16-11 stond het veelbelovende bezoekje aan de devils pool gepland. Ik werd daarvoor weer opgehaald door de taxi en naar The Royal, een ander hotel in livingstone gebracht. De naam van dit hotel zegt al genoeg want het was echt net een paleis. Het is dan ook het duurste hotel van Livingstone volgens de chauffeur. Het hotel heeft een mega grote tuin waar zebras en giraffen gewoon rondlopen. Vanaf dit hotel vertrekken de bootjes die naar Livingstone island, de devils pool gaan. Ik kwam in een groepje met een Nederlands stel en drie Zwitserse mensen. In het kleine bootje de rivier oversteken was nog best spannend, want de rivier kolkt echt op sommige plekken en er zwemmen ook nijlpaarden en krokodillen. Veilig aangekomen aan de andere kant werden we begeleid naar de victoria falls van de Zambiaanse kant. Vanwege het droogseizoen afgelopen periode was het dus ook bijna helemaal droog. Wat wel heel bijzonder was is dat David Livingstone, aan wie de naam te danken is, precies op 16 november 1855 de eerste europeaan bij de falls was, en ik daar ook op 16 november was. Daarna gingen we verder naar de devils pool waarvoor we eerst een stukje moesten zwemmen en vervolgens een stukje over de rotsen moesten klimmen. De devils pool is helemaal niet groot maar toch super indrukwekkend. Je hoort het water van naast je naar beneden razen en de gedachte dat je naar beneden stort als je twee meter de verkeerde kant op gaat is best bizar. Als je eenmaal in de pool zelf zit, voel je wel de stroming van de waterval maar kun je zo naar de rand zwemmen. Mega vet om over de rand te kijken. We mochten allemaal om de beurt de pool in en door de gids werden er veel foto's gemaakt. We hadden ook echt een leuk groepje. Na afloop kregen we nog een lunch en hebben wat gekletst. Ik hoorde van de andere Nederlanders hoe makkelijk je zelf naar de Zimbabwaanse kant van de falls kon gaan. Eerder had ik al gehoord dat dat echt de moeite waard is omdat die kant nooit droog staat. Dus toen we terug waren bij the Royal en ik opgehaald werd door mn taxi, vroeg ik hem of hij me bij de grens kon afzetten. Omdat je de grens over moet kost het wel wat geld voor het visum, maar het was zeker de moeite waard. Ik wandelde over de victoria falls bridge met mega mooi uitzicht en keek naar de bungeejumpende mensen. Daarna liep je zo zimbabwe in waar ik alleen nog entree moest betalen voor het park en daarna een paar uur heb rondgewandeld langs alle mooi plekjes en de watervallen heb bekeken. Hoewel er dus na het regenseizoen nog veel meer water is vond ik het nu ook al echt top. En na het regenseizoen is er zo veel water dat je drijfnat word van alle spetters. Omdat het op een gegeven moment best warm werd en de zon flink scheen, was er ook een prachtige regenboog. Na een aantal uren liep ik weer terug naar de Zambia kant er werd ik weer opgehaald door de driver. Best luxe, zo'n chauffeur die je maar hoeft te bellen en hij komt weer. Omdat ik het wel goed met hem kon vinden, wilde hij me nog graag een grote baobab boom laten zien. Deze bomen hadden ze ook in Tanzania en zijn hele grote, dikke, oude bomen. Deze boom was nog net iets specialer, je kon namelijk met een trap naar een platform in de boom, waar je een super mooi uitzicht had over de omgeving en je de mist van de falls kon zien. Erg leuk. Die avond heb ik vooral uitgerust. Verder besloot ik om nog een dagje in livingstone te blijven, omdat het er mooi was maar ook omdat ik nog geen terugticket voor de bus had gekocht. Dit deed ik dus de volgende ochtend. Ik ging met de gratis shuttlebus van het hotel naar de stad. Omdat er maar 1 andere toerist was die naar het centrum ging, werd ik daarna gewoon naar het busstation gereden en wachtte deze chauffeur terwijl ik een ticket voor de volgende dag kocht. Daarna kon ik dus gratis met hem mee terug, scheelt toch weer een taxiritje. Wel moesten we onderweg nog een half uurtje stoppen en stapte er her en der wat personeel van het hotel in. Na dit uitstapje heb ik lang getwijfeld over wat ik deze dag wilde gaan doen (dat twijfelen heb ik nog steeds niet afgeleerd) en koos ik er uiteindelijk voor om de zipline en sunset cruise te doen. Voor de zipline werd ik opgehaald en naar de locatie gebracht, waar je naast de zipline ook de gorge swing kon doen. De gorge swing is een soort bungeejump maar dan niet ondersteboven. En met de zipline kon je over de kloof 'glijden'. Het was erg leuk om te doen maar duurde helaas wel erg kort. Het was alweer klaar voor ik er erg in had en toen kon ik weer terug naar het hotel. Daar kletste ik nog wat met de Nederlanders die ik eerder ontmoet had, zij hadden vandaag hun laatste dag. Vervolgens vertrok ik om 16.15 voor de sunset cruise wat ook erg leuk en mooi was. We voeren over de Zambezi rivier met een national park aan de zijkant en nijlpaarden en krokodillen in het water en langs de kant. De zonsondergang was echt heel mooi. Die avond kwam ik mn taxichauffeur Steve tegen in de bar van het hotel met wat vrienden en hebben we gezellig wat drankjes gedaan.

De volgende ochtend 18-11 was het weer tijd om terug te gaan naar Lusaka, waar ik weer had afgesproken met Judy. De bus vertrok deze keer niet een half uur, maar 27 minuten te laat. Verder is het zo dat je niet meteen doorrijdt als de bus vertrekt, want iedereen die hem mist mag onderweg nog instappen. Ook rijden veel Afrikanen naar de weegbrug omdat ze weten dat de bus daar toch nog even stilstaat. Uiteindelijk duurde de rit vandaag bijna 9 uur in plaats van de beloofde 7 uur. Vooral in het laatste stuk voor lusaka zijn de wegen erg slecht en liepen we veel vertraging op. De terugkomst in het hostel was top want er verblijven momenteel allemaal gezellige mensen. Die avond gingen we met zijn alle naar een club in de stad, chicago's. Hoewel ik erg moe was van de lange reis heb ik me prima vermaakt en was het erg gezellig met deze groep. De volgende ochtend 19-11 hadden we nog geen verdere reisplannen gemaakt dus besloten we om nog maar te blijven in het hostel. We hebben deze dag lekker rustig aan gedaan, zijn naar het winkelcentrum geweest om te lunchen en wat te shoppen. Judy en ik hadden namelijk allebei wel genoeg van al die weken dezelfde kleding. We besloten ook nog taart te kopen om uit te delen in het hostel. Bij terugkomst waren drie andere gasten uit het hostel, die inmiddels vrienden van ons zijn geworden, muziek aan het maken en hebben we lekker buiten onder de veranda met zn alle genoten. Wat ook heel tof is is dat iedereen een andere afkomst heeft en het heel interessant is om gesprekken daarover te voeren. Een jongen komt uit Kenia en de toestand daar is echt verschrikkelijk. Hij vertelde dat er door de politie mensen worden vermoord tijdens vreedzame protesten en het er nogsteeds onveilig is. Heel raar want daarover was nergens iets in het nieuws terug te vinden. Een andere jongen komt uit Rwanda en de dingen die hij gezien en meegemaakt heeft gun ik echt niemand. Hoe hij over bepaalde dingen praat, maar toch zo kan stralen is echt indrukwekkend. We hebben ook goede gesprekken gevoerd over de verschillen tussen de Afrikaanse en westerse cultuur en kunnen veel van elkaar leren. De jongens denken echt heel erg na over de toekomst en het verbeteren van de wereld. We vroegen ons af; "wat is geluk?" Is het erg als mensen in een dorpje in Zambia geen groot doel in hun leven hebben of een toekomstvisie als ze gelukkig zijn met hun leven? Of toen een van de jongens uit China zich tijdens het uitgaan verveelde omdat we geen spelletjes deden zei een andere jongen "waar het om draait is dat je het gezellig hebt met de mensen om je heen, dat je van elkaar houdt en dat je bespreekt wat je bezig houdt".Omdat we deze dag alweer geen concrete plannen hadden gemaakt besloten we nog een dag langer hier te blijven. Het is hier zo gezellig dat we eigenlijk niet weg willen haha. Op 20-11 hebben we wel serieus nagedacht over wat we de volgende dag wilden gaan doen. We besloten dat we naar kafue national park wilden gaan. We gingen na een rustige ochtend eerst weer naar de shopping mall om toch nog die ene jurk te kopen. Verder ging Dirk, de Duitse man uit het hostel, ook mee om een simkaart te kopen en daarna hebben we, hoewel het inmiddels al kwart voor vier was, met zijn drieën geluncht. Vervolgens zijn judy en ik nog naar het ellendige busstation gegaan om een ticket voor de bus te kopen richting kafue. Onderweg kwamen we een aantal dronken gasten tegen, wat hier in principe geen uitzondering is. Een van deze kerels besloot onze persoonlijke bodyguard te worden en "begeleidde" ons naar het busstation. Op het busstation duwde hij een aantal andere mannetjes van ons af maar bleef vervolgens aan ons plakken toen we in de rij stonden voor het ticket. We laten ze vaak onze ringen zien en vertellen ze dat we getrouwd zijn, maar deze keer hielp dat niet. Uiteindelijk liep hij gelukkig de andere kant op en zijn we ertussenuit gesneakt. Die avond keken Judy, ik en de Keniaanse jongen hier een aflevering van trippers over de beachboys in Kenia en een over de straatkinderen daar die leven op de vuilnisbelt. Super schokkend, echt niet om aan te zien. We zouden met zijn allen nog zoveel beters kunnen bereiken in deze wereld en van dat besef word ik wel verdrietig. Genoeg weer om over na te denken.De volgende ochtend wilden we vertrekken naar Kafue national park maar hadden we bericht van het hotel dat het niet mogelijk was voor hen om ons op te halen van de bus omdat de wegen door de hevige regenval onbegaanbaar waren. Het park was eigenlijk ook gesloten. Omdat we alleen voor 600 dollar daarheen zouden kunnen besloten we om het maar te cancellen en nieuwe plannen te maken. Uiteindelijk besloten we om naar Siavonga te gaan. Siavonga is in het zuiden van Zambia, ligt aan lake kariba en grenst met Zimbabwe. Dirk ging hier toevallig ook naartoe en heeft een huurauto dus we konden met hem mee rijden. In Siavonga is niet veel te beleven maar het uitzicht over het meer en de zonsondergangen zijn er prachtig. We hebben hier vooral twee dagen gerelaxed. Op 24-11 haalde Dirk ons weer op en gingen we nog naar de Kariba Dam voordat we terug gingen naar Lusaka. De Kariba dam is de grensovergang tussen Zambia en zimbabwe waar het water van het meer en de zambezi gescheiden wordt door een enorme dam. Eens in de zoveel tijd gaat de dam open en kan het water naar de andere kant. Omdat de dam op de grens is moesten we weer langs het immigratiehokje voordat we de dam op gingen. We moesten ons melden bij een loket, kregen daar een briefje met een stempel waarna we naar een ander kamertje moesten voor nog een stempel en toen mochten we verder. Super inefficiënt wel. Terwijl we daar waren keken de immigratiemedewerkers televisie, waar op dat moment de nieuwe president van zimbabwe beëdigd werd. Toen we op de dam waren kwamen er van de andere kant zimbabwaanse bezoekers die in feeststemming waren. Ze waren enorm blij met hun nieuwe president en dat ze weer aan hun land kunnen gaan werken. Heel bijzonder om te zien. Na het bezoekje aan de dam reden we terug naar Lusaka, waar we het savonds vooral weer gezellig hadden met de andere gasten. Op zaterdag 25-11 deden we eigenlijk niet veel. Judy en ik gingen naar de shopping mall om een bedankje te lopen voor Dirk, te lunchen en een beetje rond te kijken. Uiteindelijk hebben we iedere winkel gehad en 6 uur in de shopping mall gespendeerd. Savonds zijn we weer naar chicago's en nog naar een andere club gegaan met Emmanuel, Cleopatra en vrienden van hen. Ook Aaron kwam, die we hadden ontmoet in Siavonga. Omdat we hier best wel opvallen was het wel grappig dat Emmanuel tegen iemand vertelde dat ik zijn vrouw was, om te zorgen dat ik niet zoveel werd lastig gevallen. Het was echt een hele gezellige avond, ik voel me hier echt thuis.

Zanzibar stories

Op 7-11 vertrok ik naar zanzibar. Ik vloog vanaf arusha rechtstreeks naar zanzibar, waar ik werd opgehaald door de chauffeur van het eerste hostel. De eerste nacht had ik gepland om in stonetown te blijven, omdat dat dichter bij het vliegveld is en voor een dag wel de moeite waard bleek te zijn. Stonetown is een wijk en ligt in zanzibar city, de hoofdstad. De wijk stonetown is het oudste gedeelte van de stad en ligt aan de zee. Het oude centrum kenmerkt zich door alle smalle straatjes en steegjes. Na aankomst in het hostel heb ik hier een middagje rondgelopen langs de bezienswaardigheden. Het was leuk om te zien, maar ontzettend druk en heel veel mensen die je maar bleven aanspreken. In de kleine steegjes voelde ik me dan ook niet altijd prettig. De zonsondergang was echter prachtig. Ik bekeek deze vanaf het terras van een drijvend restaurant. Na zonsondergang ben ik terug gegaan naar het hostel, want ook hier word het niet aangeraden om savonds alleen de straat op te gaan. Het lost&found hostel was een moderne plek voor de goedkoopste prijs die ik kon vinden, haha. Maar de bedden waren prima. Ik sliep die nacht op een slaapzaal waar iedereen zijn eigen "hokje" had met een gordijntje ervoor. De volgende ochtend regelde ik een taxi, die me naar de andere kant van het eiland bracht. Op naar de mooie standen van Nungwi. Ik had ook weer met de dalla dalla kunnen gaan, maar toen ik langs het busstation liep werd ik alweer gek van de drukte en opgepropte mensen dat ik besloot dat de luxe van een taxi beter zou zijn. Ook voor mijn bagage, die anders tussen de kippen op het dak van de dalla had gemoeten. Met de taxi arriveerde ik zo'n anderhalf uur later in nungwi, bij het makofi guest house. Het was een leuk guesthouse met een soort hutjes van hout en riet. Hoewel het erg gehorig was zag het er wel schattig uit. Het guesthouse is nieuw en overdag werd er nog wat aan het terras getimmerd. Toen ik mijn spullen had uitgepakt ben ik naar het strand gegaan. Dit was maar 100 meter lopen langs souvenirshops en dan kwam je op het adembenemende witte strand met mega blauw water. Hier heb ik de eerste dag doorgebracht. Ook maakte ik een afspraak bij de duikschool om de volgende middag een opfrisles te doen en de dag daarna te gaan duiken.

De volgende dag (9-11) besloot ik in de ochtend een wandeling te maken over het strand, richting het nungwi mnarani aquarium. Hoewel het veel te heet was en ik oververhit aankwam, was het wel de moeite waard. Het nungwi mnarani aquarium is een opvangcentrum voor schildpadden. De zieke en gewonde schildpadden worden er opgevangen en de babyschildpadden worden er verzorgd totdat ze oud genoeg zijn om vrijgelaten te worden in de zee. Dit gebeut ieder jaar op 20 februari en is een big happening. Ik mocht de schildpadden voeren met zeewier en kreeg uitleg over de soorten schildpadden op zanzibar. Wat ook erg goed was, was dat er vrijwilligers actief zijn in het centrum die meerdere creatieve ideeën hebben bedacht om het plastic uit de zee te halen en er leuke dingen van te maken. Na dit bezoekje liep ik weer terug, met tussenpauze dit keer en onderweg een duik in de zee. De gevoelstemperatuur was deze dag 37 graden en ik denk dat het zeewater rond de 30 graden was. Ik heb vooral gedobberd in de zee omdat het anders niet uit te houden was. Om 15:30u ging ik naar de duikschool voor de opfrisles. Vorig jaar in Indonesië haalde ik mijn duikbrevet maar sindsdien had ik niet meer gedoken. Tijdens de les werd alle theorie nog eens doorgenomen en daarna deden we een aantal korte oefeningen in de zee. Hoewel de opfrissing hard nodig was, was ik gelukkig nog niet alles vergeten.

De volgende ochtend (10-11) verzamelden we om 8:15u bij de duikschool en vertrokken we met de boot naar mnemba island. Hier heb ik twee duiken gemaakt. Het was ontzettend gaaf en maakte me weer bewust van hoe mooi de onderwaterwereld kan zijn. Veel vissen, koraal en een schildpad. Daarnaast vind ik het ook bijzonder dat je de ene dag kilometers hoog in het vliegtuig zit en een paar dagen later 18 meter diep in het water. Hoewel het duiken fantastisch was, is er toch echt één ding wat ik er aan haat. Namelijk dat er geen wc is op de boot. Er word gezegd dat er om je heen één grote wc is, maar helaas wil mijn sluitspier daar niet in geloven en kan ik dus niet plassen in de zee. Net als vorig jaar moest ik weer super erg plassen na het duiken. Na wat research ben ik erachter dat het duikersdiurese heet. Iets met zwaartekracht, druk en bloedvolume. Maargoed, na die eerste duik moet ik dus al plassen en na de tweede nog veel meer. Het deed echt pijn. Helaas moesten we eerst nog drie kwartier terug varen, wat misschien wel de langste drie kwartier ooit waren. Ik kon zelfs niet meer echt genieten van het mooie uitzicht over het helderblauwe water. Bij het aanleggen van de boot ben ik er dan ook eerst afgesprongen om te gaan plassen, voordat ik mijn duikuitrusting kon opruimen. Daarna voelde ik me weer prima, alleen wel duizelig die middag. Deze middag zou ik Judy ontmoeten, het nederlandse meisje waarmee ik samen in Zambia ga reizen. Zij zou een tijd bij een vriendin in zambia doorbrengen, maar omdat daar niet zo veel te doen was viel het een beetje tegen en besloot ze ook naar zanzibar te reizen waar nog andere mensen zaten die ze heeft ontmoet bij haar groepsreis. Ik zou naar haar hotel reizen deze middag na het duiken., maar toen ik over het strand terug naar het hotel liep kwam ik haar daar ineens tegen. Super toevallig want het strand van Nungwi ligt wel een stukje van het strand van Kendwa vandaan. Zij was daar naartoe gewandeld samen met Frances, een australische meid die ze kent van haar groepsreis. We hebben toen even bijgekletst en hebben toen met zijn drieen mijn bagage opgehaald en de taxi genomen naar Kendwa, waar Judy en verbleven in het Mocco beach house. Dit hotel zat direct zan het strand van kendwa. We regelden ergens op het strand een snorkel excursie voor de volgende dag. Verder gingen we nog ergens wat eten en daarna terug om uit te rusten in het hotel.

Op 11-11 gingen we dus snorkelen. We gingen hiervoor weer met een bootje naar mnemba island maar nu naar de andere kant. Het bootje was langzamer dan die van de dag er voor. Deze deed er namelijk anderhalf uur over. Opzich niet erg want we konden lekker relaxen en in de zon liggen. Bij aankomst kregen we wat uitleg van de gids en deden we twee snorkelsessies. Ook hier zagen we super veel vissen in allerlei verschillende kleuren. Ook waren er veel kleine krabjes, super grappige beestjes. Verder hebben we deze dag eigenlijk vooral gerelaxed. De volgende dag, 12-11, wisselden we nog een keer van hotel. Terug naar het strand van Nungwi. Dit keer verbleven we in Goasis. We planden deze dag eigenlijk niks, dus na aankomst in het nieuwe hotel konden we op ons gemak daar de boel verkennen. We lunchten op het strand en namen nog een duik in de zee. Daarna gingen we terug naar het hotel, waar Judy een manicure liet doen, Frances een massage en ik uiteindelijk na lang twijfelen maar besloot om vlechtjes te laten zetten. Een uurtje later was ik omgetoverd tot een ander persoon. Volgens een aantal mensen lijk ik nu op alicia keys. Weer eens wat anders. In de avond zou er een feest zijn in een nachtclub vlakbij. Alle locals die we spraken hadden het erover en vroegen of we ook gingen. We wilden dus wel gaan, maar gingen eerst avondeten op het strand. Hier kwamen we wat mensen tegen die we eerder hadden gezien, onder andere de eigenaar van het excursiebureau waarmee we gesnorkeld hadden. Deze groep mensen was net terug van een trance feest, ze waren dan ook in een bijzondere stemming. We hebben deze avond een beetje leren poolen en wat met hen gekletst. We hoorden nog wat bizarre verhalen over twee duikers die de dag daarvoor waren gaan freediven, waarvan er een was overleden en de ander het waarschijnlijk ook niet gaat redden. De gids die erbij was heeft ook ernstige long- en oorschade doordat hij hen heeft proberen te redden. Mega heftig. Omdat we ook hoorden dat de nachtclub niet veilig was en er vaak gevochten word, besloten we het maar bij poolen te houden.

De volgende dag was het tijd om verder te reizen en zanzibar weer te verlaten. In de ochtend hebben we nog aan het zwembad gelegen, maar om 12.30u kwam de taxi me ophalen. De komende paar dag reis ik alleen verder om vervolgens aan het einde van de week weer te meeten met Judy. De taxi duurde zo'n anderhalf uur terug naar stonetown, waar ik vervolgens mijn ticket voor de boot nog moest ophalen. Na de controle van de immigratiebeveiliger, die me wel erg interessant vond, mocht ik weer anderhalf uur wachten tot de boot eindelijk vertrok. Daarna moest ik nog veel te veel geld betalen voor de porter die mijn spullen droeg, maar oké. De boot duurde twee uur. Om 18u kwam ik aan in Dar es Salaam. Gelukkig had ik daar ook al een taxi geregeld, want het was weer een grote chaos. Het is dan toch wel fijn als je een bordje met je naam ziet. Omdat het midden in de spits was, stond heel Dar es Salaam in de file. Ik deed hier anderhalf uur over een stukje van 13km naar het vliegveld. Uiteindelijk daar aangekomen, dropte de taxichauffeur me bij een aantal stoeltjes voor de vertrekhal en zei me dat ik daar moest wachten. Als ik dat gedaan had, had ik er nu nog gezeten. Omdat ik niet snapte of ik nou hier moest wachten totdat iemand iets omriep, of totdat de andere mensen naar binnen gingen, ben ik het toch maar gaan vragen. Ik kon gewoon al door de hal naar de incheckbalie. De rest verliep vrij prima en rond 21 uur was ik bij de gate, waar ik eindelijk wat kon eten want dat had ik sinds de middag niet meer gedaan. Wat wel raar was, was dat er op de informatieborden stond dat de vlucht naar Lusaka om 21.50u zou vertrekken in plaats van 22.50u wat het oorspronkelijk was. Maar toen het 21.50 was gebeurde er weinig en zat ik nogsteeds op dezelfde plek. Ook hier had ik het weer gevraagd aan de mensen om me heen, maar niemand die wist wanneer de vlucht nou eigenlijk ging en ik moest gewoon wachten (goh, nog niet gedaan vandaag) totdat er iets omgeroepen werd. Uiteindelijk gingen we rond 22.30 boarden en daarna vertrokken we. Ik landde om 00.20 in Lusaka, Zambia. Gelukkig verliep hier alles vlotjes en was het visum niet zo'n drama als in Tanzania. Ik weet niet of dat altijd zo makkelijk gaat, of dat de baliemedewerkers in de nacht gewoon geen zin hadden in gedoe. In ieder geval kreeg ik makkelijk mijn stempeltje in mijn paspoort en kon ik meteen door naar de bagage. Omdat het vliegtuig niet vol zat, en een aantal passagiers doorvlogen naar Harare, waren er maar een stuk of 15 koffers en tassen op de bagageband. Dat was dus ook zo klaar en toen kon ik eindelijk naar het hostel. Het hostel waar ik twee nachten (of eigenlijk anderhalf) verbleef, is het natwange backpackers hostel. Ik had het hostel op booking.com gezien en toen ik het aan Judy liet zien zei ze dat de eigenaresse een vriendin van haar is die ze ook kent van een eerdere reis in zambia. Via whatsapp kon ze dus gewoon een kamer voor me regelen, heel chill. Na meer dan 12 uur onderweg te zijn geweest was ik blij dat ik eindelijk kon slapen.

Op 14-11 ging ik Lusaka ontdekken. Het is gek om ergens snachts aan te komen en pas de volgende ochtend te zien waar je eigenlijk bent. Omdat ik een busticket wilde kopen voor de bus naar Livingstone, liep ik zo'n twee uur door Lusaka naar het busstation. Onderweg kwam ik langs een shopping mall, wat super mooi en luxe was. Ik dronk hier een mega lekkere mokka ijskoffie. Het viel me op dat het onderweg veel rustiger was en minder chaotisch als het in Arusha was. De mensen waren ook vriendelijker en veel minder opdringerig. Voor mijn gevoel kon ik hier rustiger over straat. Uiteindelijk kocht ik mijn busticket voor 140 kwacha, zo'n 12 euro. Op de terugweg kwam ik weer langs een andere shoppingmall waar ik lunchte en een nieuwe zambiaanse simkaart en internet kocht. Vervolgens had ik wel 4 blaren en concludeerde ik dat 2 uur lopen op slippers niet erg goed was voor mijn voeten. Daarna nam ik dus voor een deel de minibus terug naar het hostel, wat in principe hetzelfde werkt als een dalla dalla.

De volgende dag, als ik dit schrijf, zit ik in de bus naar Livingstone. De busrit zou 7 uur duren, maar vertrok al een half uur later dan gepland. Onderweg werden er nog allerlei gekke voorwerpen ingeladen waardoor we nog meer vertraging opliepen. Inmiddels zit ik al 7,5 uur in deze bus en moet ik nog een half uur. Erg comfortabel is het niet. Ik ben de halve route misselijk geweest en daarnaast is al die uren keiharde hallelujah muziek uit de speaker boven je hoofd ook niet super relaxed. Onderweg op de route, doet het landschap niet veel anders aan dan de dorpjes in tanzania. Soms zie je nog levende kippen die op zn kop aan de pootjes worden vervoerd, of een geit die klaarhangt om geslacht te worden. Ook was het chaos op de 3 plekken waar we stopten. Hier rennen dan de vrouwtjes met tomaten en bananen op hun hoofd in de rondte om te verkopen aan de mensen in de bus. Alsof het niet meer erger kon, kwam er nog een random man in de bus die schreeuwend een preek hield over "the children of god". Nou echt, die gek uit Eindhoven is er niks bij. Ik hoop dat deze hele rit het waard is, maar morgen ga ik naar de victoria falls en de devils pool, waar je kan zwemmen op de rand van de waterval!

Laatste weken Arusha

28-10

Afgelopen weekend hebben we weer leuke dingen gedaan. Zaterdag naar de hotsprings geweest met een lokale vriend, huisgenootje Eeke en Linda. Linda hebben we pas net ontmoet, zij is ook nederlands en al anderhalve maand in Tanzania, maar woont niet bij ons in huis. Zij  doet een project op een school, ergens in de middle of nowhere een uur buiten Arusha. Voor het gezelschap is ze met ons in contact gebracht. Ook een hele leuke meid dus besloten we om haar mee te  vragen. Was super gezellig. Voor de reis naar de Kikuletwa Hotspring gingen we dus met de auto tot aan Boma Ng'ombe (dorp). En vanaf daar met een andere auto tot  aan de hotspring. Die autowissel was wel nodig, want de auto waarmee we gingen was een beetje laag en de route naar de hotspring was vanaf het dorp nog  een uur hobbelen over onbegaanbare hult-en-bult wegen. Dwars door het echte afrika kwamen we uiteindelijk uit op de adembemenende hotsprings.  Echt mega mooi blauw helder water en niet zo koud als onze douche hier.  Dus de hele middag lekker gezwommen en gekletst. De zondag hebben we lekker uitslapen (voor zover dat mogelijk is met de  moskee om 5uur, kraaiende hanen en blaffende honden). Smiddags zijn we met zijn allen naar de markt geweest, gewone groenten- en fruit markt,  tweedehands kledingmarkt en later met Sigrid nog naar de Maasai markt voor souvenirs omdat het Sigrids laatste dag was. Daarna lekker uiteten geweest en een burger op (praise the lord voor deze variatie).

30-10

Afgelopen weekend zouden we wat van Lucy horen over onze plannen van vandaag, maar niks gezien of gehoord. Ik had dus besloten om een dagje mee te gaan naar het project van Annemarie en Marjan. Zij werken in het Tengeru Hospital / Mt meru district hospital. Dat ziekenhuis is een stuk groter dan de mijne en hier zijn ook echt meer afdelinkjes en opgenomen  patiënten. Heel interessant om de verschillen te zien. We hebben een hele tijd meegekeken bij de OPD, de soort huisartsenpraktijk. Verder hebben we nog wat rondjes gelopen om te kijken waar er iets interessants gebeurde. Op de kinderafdeling lagen echt een paar hele zielige kindjes met gekke infecties en brandwonden en dergelijke. Op een gegeven moment  waren we op de maternity bij de zwangere en bevallende vrouwen. Als je een goed inbeeldingsvermogen hebt moet je misschien het volgende stukje even skippen. Er lagen drie vrouwen naast elkaar halfnaakt op krappe bedjes, zonder enige afscherming voor privacy. Gewoon een groen wapperend gordijntje voor de gang en that's it. De meest rechtse vrouw was volgens mij net bevallen want ze kreeg een prop watten tussen haar benen en werd geholpen met aankleden en daarna werden  de bloedspetters van de muur geveegd. De middelste vrouw lag wat ongemakkelijk te zuchten en had nog een flinke buik dus moest nog bevallen. De linkse vrouw zou een keizersnede gaan krijgen werd verteld. Toen annemarie en ik even stonden te kijken kwam er plots een soort vruchtzak uit de middelste vrouw. Vervolgens kwam er een zuster bij die haar hand naar binnen stak.  Ik keek even om en meteen daarna was het hoofdje er al! De vrouw hoefde amper te persen,  maakte geen geluid, bijna niemand zei wat en het kindje werd gewoon naar buiten getrokken. De baby werd daarna 2 seconden bij de moeder gelegd, begon godzijdank te huilen en daarna werd het gewogen, in een doek gewikkeld en in een bakje bij de andere babys onder de warmtelamp gelegd. Het hele gebeuren duurde niet langer dan tien minuten en alles gebeurde erg emotieloos. Heel raar om te zien. De vrouw keek ook niet echt naar het kindje, en het kwam er zo snel uit dat het wel de tiende leek. Ze kennen hier ook echt geen apgar-score en volgens mij ook weinig  andere checks. Ook heel bijzonder trouwens dat alle kindjes naast elkaar in hetzelfde bakje gelegd worden, geen naambandjes of herkenningspunten. Ik kan me best voorstellen dat hier ooit kindjes verwisselt worden. Daarna weer rondgelopen maar niks spannends meer gezien. Op tijd naar huis  gegaan want ook voor Annemarie en Marjan was het de laatste dag hier. We  hebben samen nog geluncht en vanavond toch echt afscheid moeten nemen.  Zo gek dat er nu drie mensen van ons vaste groepje weg zijn. Vanavond  komt er al een nieuw meisje aan. 

1-11

Voor vandaag was er pas om half 4 een afspraak gepland in het dorpje van vorige week, waar we terug zouden komen voor het enterpreneurship. Omdat ik niet de hele dag niks wilde doen, ging ik in de ochtend mee naar het project van Eeke. Zij doet vrijwilligerswerk op de Meru primary  en secondary school en ondersteunt daar met de Engelse les. Omdat de nieuwe vrijwilliger Lize ook mee was, kregen we meteen een rondleiding  door de school. De meeste lokalen zijn gewoon kaal en grijs en  hebben alleen wat kleine tafeltjes en stoeltjes. Voor sommige kinderen veel te klein. Soms lopen leerlingen zo ver achter, dat iemand van 14 pas in groep 3 ofzo zit. Dus zit je als 14jarige tussen de kinderen van  ongeveer 8/9 jaar. Normaal gesproken begint de eerste klas hier met 6  jaar, maar als ouders het niet kunnen betalen of iemand woont ver weg  dan is het natuurlijk lastig. Op deze school vinden regelmatig  stokslagen plaats. Iets wat afschuwelijk is maar wat men hier heel normaal vindt. De school heeft ook een deaf-unit sinds een aantal jaren.  Dit was ook super interessant om te zien. In plaats van klassen van 100  leerlingen, waren er hier 5 tot 10 leerlingen die dus veel meer  aandacht kregen. Op de deaf-unit werkt een Finse vrijwilliger Eva, die een heel deel van de dovenschool samen met haar man Antti heeft gebouwd en bekostigd. Ook hebben zij gezorgd voor laptops zodat de kinderen beter les kunnen krijgen en dat dd leraren gebarentaal leerden. Er werd verteld dat de leraren hier eerst dachten dat de dove kinderen dom waren. Maar als niemand je ooit geleerd heeft om te communiceren in gebarentaal kom je als 6 jarige in een totaal nieuwe wereld terecht. De ouders van deze kinderen spreken helaas nog  geen gebarentaal, dst is een project voor de toekomst. Dus de kinderen kunnen zich alleen op school goed uiten. Mega sneu. Het verschil tussen  deze twe delen van de school is zichtbaar enorm. De kinderen hier zien  er zo veel blijer en beter behandeld uit. De finse vrijwilliger vertelde ook over een ander project dat ze aan het opzetten zijn. Het is een  project vlakbij het de stad Longido, ongeveer 2 uur hier vandaan. Midden in de middle of nowhere. Het zijn maasai stammen waar letterlijk  helemaal niks is. Ze hebben daar een kindje gevonden van 6 jaar dat 6 kilo woog. Met behulp van een sponsor is dat kindje naar het ziekenhuis  gebracht en worden de rekeningen betaald. In het dorp is geen eten en zelfs geen water. Super moeilijk om te overleven dus. Ze zijn hier nu  bezig om geld in te zamelen om een waterput te kunnen maken. Echt een eerste levensbehoefte. Tijdens dit indrukwekkende verhaal keken Eeke en ik elkaar aan. De blikken zeiden genoeg; dit is wat wij willen doen. We hopen heel erg dat het mogelijk is om naar het dorp te gaan voordat ik  volgende week verder reis. We willen dit dorp met eigen ogen zien en daarna onze eigen acties op gaan starten om geld in te zamelen.

Na dit indrukwekkende gesprek hebben we de Engels toetsen van klas 5  nagekeken. Echt schokkend om te zien hoe slecht het Engels van deze kinderen is. Het gemiddelde cijfer was denk ik een 2,9 en er waren  ongeveer 10 voldoendes van de 100 toetsen. Ze snapten er echt niks van.

Na deze ochtend zijn we even wezen lunchen, voordat we met Eefje vertrokken naar de Tengeru market. De Tengeru market is ongeveer een half uurtje van ons huis vandaan en is een grote lokale markt op woensdag en zaterdag. Omdat we graag (tweedehands) schoenen wilden kopen en een rugzak gingen we er met een missie naartoe. Het was bijna niet  voor te stellen maar deze markt was nog honderd keer erger dan de markt  in Arusha. Zo veel zooi heb ik werkelijk nog nooit gezien. Door de mega smalle paadjes tussen de kraampjes, wat bijna geen paadjes te noemen waren, hebben we eventjes rondgeslenterd. Al gauw werden we knettergek van alle blikken, woorden en aanrakingen van alle locals. Dus zijn we na een uurtje weer terug gegaan naar Arusha en heeft Eefje daar schoenen  gekocht en Eeke een tas. Ik wilde ook nog schoenen kopen maar toen ik ze moest passen stonden er 10 marktkoopmannetjes om me heen (hoezo bekijks) en werd ik er veel te ongemakkelijk van.

2-11

Het heeft veel geregend gisteren en ook vandaag begint met een boel regen. De straten zijn moeilijker begaanbaar. Vandaag ging ik weer naar het ziekenhuis. Omdat er nog een soort overdracht gaande was toen ik arriveerde, en daarna eerst tea-time moet plaatsvinden (wat ik de laatste tijd oversla want vies!), begon ik uiteindelijk pas rond 10 uur met iets nuttigs te doen. Daarvoor ontmoette ik drie nieuwe vrijwilligers die ineens ook in het ziekenhuis gestart waren. Twee meiden uit Canada en een uit Noorwegen. Ik heb met hen wel even gezellig  gekletst, maar als er normaal voor 1 persoon al niet veel te doen is word het voor 4 niet veel beter. Ik bleef dus helpen met de baby's (wat me eigenlijk verplicht werd door zuster angela) en zij gingen met zijn drieen naar de minor surgery. Om half 12 waren er zo weinig mensen in het ziekenhuis dat het nagenoeg leeg was. Waarschijnlijk kunnen de mensen weer niet komen door de regen en dergelijke. Ik ben toen maar  gegaan en heb beloofd maandag nog afscheid te komen nemen.

Tussen de werkzaamheden door had ik het plan gemaakt om vandaag langs te  gaan bij het klooster in Tengeru. De zusters uit het klooster in Den Bosch waar ik heb gewerkt, zijn hier in Tanzania geweest voor de missie en hebben daar een ziekenhuis en schooltje opgezet. Voordat ik vertrok zeiden ze dat ik hier echt even bij hun medezusters langs moest gaan.  Alleen op google maps en hier in de omgeving kon in het nergens vinden. Vandaag kreeg ik eindelijk het adres, voor zover er hier adressen bestaan. Eerder een routebeschrijving (thanks to edith!).  Ook een telefoonnummer van een zuster die ik belde om uit te leggen wie ik was en waarvoor ik kwam. Gelukkig waren we van harte welkom. Samen met Eeke gingen we weer in de dalla dalla richting Tengeru, heel toevallig was het super dicht bij de markt waar we gisteren waren. Iets meer dan een halfuurtje later stapten we uit en moesten we nog een  stuk lopen. Het beloofde bordje met Carolus Borromeus vonden we in  eerste instantie niet, maar wel de school die er tegenover zou moeten  zijn. Op een gegeven moment kwamen we op een afgelegen pad waar een groot gebouw stond en een bewaker in zijn hokje. De bewaker keek ons  even vreemd aan, maar toen ik zei dat we voor zuster Epihania kwamen geloofde hij toch wel dat we echt hier moesten zijn. We moesten eerst  even wachten maar werden daarna heel vriendelijk ontvangen door zuster  Epiphania en Beatrice. Ze vonden het heel leuk om ons te ontmoeten en  heel bijzonder dat ik in Nederland een aantal zusters ken en verzorgd  heb. We hebben gezellig zitten praten en kregen daarna een rondleiding  door het gebouw. Het klooster is echt gloednieuw en heel groot. Het is  pas sinds vorige maand officieel geopend voor publiek, maar ze wonen er  nu sinds januari. Momenteel met 11 zusters. De locatie met ziekenhuis en  school, die de Nederlandse zusters mee opgezet hebben, is in een ander dorp. Dat dorp ligt ver van het vliegveld af en is daarom slechter  bereikbaar. Vandaar dat deze nieuwe locatie gekozen werd.

De rondleiding was heel indrukwekkend. Alles is zo spiksplinternieuw en  goed afgewerkt, dat het een groot contrast is met de wereld buiten de  kloostermuren. Ze hebben een mega grote keuken waar minstens voor het  hele dorp gekookt kan worden. Ook slaapkamers hebben ze in overvloed,  want ze hebben twee delen met ongeveer 40 slaapkamers waarvan 1 heel  deel voor gasten. Ze willen die kamers binnenkort gaan verhuren via  internet, begrepen we. Na de rondleiding hebben we nog wat foto's  gemaakt, die ik heb doorgestuurd naar nederland zodat ze zusters in Nederland deze ook konden zien. Hele leuke middag!

Toen we thuiskwamen was het helaas minder gezellig. De dochter van onze baba en mama van het gastgezin was overleden. Ze bleek sinds een week ziek te zijn en was wel nog gisteren naar het ziekenhuis gegaan  maar helaas toch overleden. Waar aan precies is ons nog steeds niet  duidelijk, er werd iets gezegd over lage suikers en buikpijn. Er kwamen  onwijs veel mensen langs, de hele buurt en alle familie. Er werd heel  veel en heel hard gehuild. De daycare van hier beneden werd omgebouwd  tot rouwzaal waar alle vrouwen zaten. Vervolgens moesten wij ook beneden  komen zitten. Het was een ontzettend nare sfeer waar ikzelf wel ongemakkelijk van werd. Ik had deze dochter wel een keer gezien maar kende haar natuurlijk niet echt goed. Een hele boel mensen bleven ook  slapen, dat is hier normaal en duurt ongeveer een week.  

3-11

De sfeer blijft ongemakkelijk en een van de meiden blijft thuis van het project om hier thuis te kunnen helpen waar het nodig is. Ik en Eeke hadden al plannen gemaakt en besloten dit gewoon door te laten gaan. We gingen naar het project van Linda. Linda zit hier dus ongeveer een uur vandaan in de middle of nowhere en doet vrijwilligerswerk op een  schooltje dat daar is opgezet door Kimberly en Erik. Een nederlandse vrouw en Tanzaniaanse man. We vertrokken later dan gepland, door de  toestand thuis maar ook door de onwijze regen. We zouden in eerste  instantie met de motor naar het project moeten maar vanwege het slechte  weer was dat veel te gevaarlijk door de modder. Gelukkig konden we later  toch opgehaald worden door een buschauffeur van de school, waar we  gedurende de rit heel blij mee waren want de wegen waren echt heel slecht.

De Dinka school (Dutch INitiative Kids Africa, www.dinkakids.com) is een  hele mooie kleine school. Heel anders dan de government scholen waar ik  geweest ben. De school is super netjes en gestructureerd en heeft  kleine klasjes. Het geeft leerlingen echt de kans om zich te ontwikkelen. Het mooie vind ik dat de school ook arme kinderen kansen  biedt, door de inkomsten van de rijkere kinderen en sponsoren. De  kinderen worden hier gewoon op een hele andere manier behandeld, heel goed om te zien. Ongeveer 25 leerlingen van deze school zitten op boarding, dus  wonen hier ook. Dit kan zijn omdat de ouders willen dat hun kind heel slim word, maar ook omdat een kind geen ouders meer heeft. Ze kunnen in  de weekenden of alleen in de vakanties naar huis of naar familieleden.  We hebben hier de hele dag mogen mee kijken, echt heel tof. Na schooltijd ging Linda mee met ons naae Arusha. We konden meerijden met  de schoolbus die eerst alle kinderen naar huis bracht. We deden er daardoor twee uur over, en ook hier zagen we weer grote verschillen in de huizen waar de kinderen thuisgebracht werden. De contrasten zijn echt  bizar. Vanwege de situatie thuis zijn we in de stad wat gaan drinken en daarna ook gegeten voordat we naar huis gingen.  Bij thuiskomst waren er nog veel meer mensen dan gisteren, we hebben wel even beneden gezeten om een praatje te maken maar na een lange vermoeiende dag zijn we daarna lekker gaan slapen.

4-11

Samen met Eefje, Eeke en Linda had ik een trip naar lake manyara, waar  we gingen mountainbiken. De tocht begon gewoon over asfalt maar al snel  ging dit over naar zand en stenen, het was dan ook weer flink hobbelen. We fietsten tot aan de rand van het meer waar we een boel mooie  flamingo's zagen. Verder fietsen we ook langs gazelles en door kuddes  koeien. Echt een hele mooie omgeving. Ook net optijd mooie fotos gemaakt  want toen we terugfietsten begon het weer te regenen spatte de modder  in de rondte. We fietsen daarna door een lokale wijk met kleine huisjes,  proefden bananenbier (niet lekker), gingen langs een lokale schilder  werkplaats waar ze heel veel mooie schilderijen verkochten en gingen  daarna lunchen midden tussen de bananenbomen in de rimboe. Hier kregen we allemaal tanzaniaans voedsel. Tussendoor was de zon weer gaan schijnen maar tijdens het eten begon het echt te stortregenen. We hebben  hier dus maar wat langer gezeten en een aantal zonnedansjes gedaan in de modder. Uiteindelijk hielp dat en fietsten we het laatste stukje naar een souveniershop waar alles van met de hand gemaakt werd. Ik kocht daar drie kleine schilderijtjes gemaakt van bananenbladeren. Inmiddels ben ik ook een pro in afdingen, anders was ik zelf inmiddels arm geweest. Ook vandaag aten we in de stad en waren pas rond 8 uur weer thuis. 

5-11

Eerder deze week vertelde ik over het project van de Finse vrijwilligers en over de maasai dorpen die werkelijk niets hebben. Hier gingen we vandaag naar toe. Alle meiden waren ook nieuwsgierig geworden dus  iedereen ging mee. We reden met twee auto's naar Longido, dichtbij de Keniaanse grens. Bij Eeke en mij in de auto zaten ook Glory en Lengai.  Glory was de tolk, ze spreekt Maasai, Swahili en Engels. Lengai was een  man uit het maasai dorp dat we gingen bezoeken. Hij sprak geen woord  Engels maar zat wel de hele tijd met een big smile naast me. Heel  grappig. We gingen vandaag maar naar 1 maasai stam die met de autos goed bereikbaar waren. De meest ernstige dorpen en scholen liggen verder het  binnenland in maar zijn alleen te bereiken met grote safari auto's.  Antti (de finse man) had al meel en olie gekocht waar we allemaal aan  mee betaalden. De stam was er super blij mee en ontving ons met open armen. We hebben kunnen rondlopen, foto's mogen maken en met ze kunnen  praten. Ze snappen daar niet dat wij nog geen kinderen hebben, want hier kunnen meisjes al op jonge leeftijd seks hebben en ook trouwen vanaf hun 13e. De man word uitgezocht door de familie. Verder hoorden we ook nog dat de kudde koeien van een ander dorp was vermoord, omdat de maasai mannen met de kudde naar kenia waren gelopen omdat er hier geen gras meer was. Een Tanzaniaanse kudde op Keniaanse grond mocht niet en dus was de hele  kudde doodgeschoten. De mannen hebben nu dus ook geen inkomen meer. Zo hebben ze nog wel meer gekke verhalen die voor ons moeilijk te bevatten zijn. Een ander dorp wat verder weg ligt, heeft al drie jaar geen regen meer gehad. Zij hebben dus echt niks. In dit dorp begon het te regenen toen wij er waren, ze geloven dat dat door ons bezoek komt en dat we gezegend zijn. Er word dus door Antti en Eva gewerkt aan inzameling van geld voor waterputten en ook voor eten op de scholen in het binnenland. Voor 1,50 tot 2 euro per maand kan een kind een maand lang eten. Als de waterputten er zijn kunnen de stammen leren hoe ze boer kunnen worden en hun eigen groenten en fruit kunnen verbouwen. Veel werk aan de winkel, waarin wij zeker willen gaan helpen vanuit Nederland. Als we terug zijn willen we onze eigen acties opstarten.

Al met al een mega drukke week met veel indrukken. Ik was deze avond dan  ook niet meer zo gezellig en ben vroeg in mijn bed gaan liggen. Verder in huis begint het ietsje rustiger te worden. Ik ben begonnen met het inpakken van mijn spullen want overmorgen reis ik verder naar zanzibar!  Heel gek om verder te reizen en de tijd in Arusha achter me te laten..

hakuna matata

26-10

Vandaag even een nieuwe update over de afgelopen twee weken, waarin ik niet meer iedere dag heb geschreven.

De projecten verlopen allemaal wel prima, al had ik gehoopt meer te kunnen doen maar door de cultuurverschillen verloopt alles anders. In het ziekenhuis zijn ze blij met alles wat ik doe, maar zelf had ik wel meer willen doen. Ook het community project verloopt zo, als we naar dorpen gaan kunnen we niet altijd betekenen wat we zouden willen en afgelopen woensdag was er wederom nog niks gepland. Toen we wakker waren hebben we eerst maar rustig ontbeten en gewacht tot we iets van lucy hoorden. Rond 9 uur hoorden we dat we om 12 uur zouden afspreken. Dus besloten Marie, Margaux, Nanda en ik om eerst ergens koffie te gaan drinken om de tijd te doden. Rond half 12 vertrokken we richting de afgesproken plek, maar de dalla dalla bracht ons niet naar waar hij beloofde. Daardoor moesten we nog een heel stuk lopen en waren we er pas om half 1. No problem, african time. Lucy was zelf helemaal nog niet klaar met haar werk. Dus om 1 uur spraken we haar eindelijk en bleek dat ze zelf helemaal niet met ons mee ging. Ze had een vervanger geregeld die met ons naar een wijk/dorpje zou gaan. Gelukkig sprak ze goed engels en konden we leuk met haar kletsen. Onderweg lopend naar de bus bleek dat we naar haar eigen village gingen, sokon one. We zouden een afspraak hebben met een leidster van een vrouwengroep, dat bleek later haar moeder te zijn. Het was de bedoeling dat we in gesprek zouden gaan met de leidster over wat de problemen waren in de wijk. Al snel bleek dat er verwacht werd dat we zouden helpen met adviseren over eigen bedrijfjes starten, enterpreneurship. Hier hebben wij natuurlijk geen kaas van gegeten en hier in Tanzania is er geen kamer van koophandel zoals bij ons. Maargoed, omdat dit al afgesproken was en wij beleefd wilden zijn, zijn we toch maar mee gegaan. Het was een groot huis waar we terecht kwamen in vergekijking tot alle andere huizen hier. Ze woonden er met zes en hadden minstens acht bankstellen in de woonkamer. De leidster sprak helemaal geen Engels dus na een paar zinnen vertaling waren we er al weer klaar mee. Er is in de wijk dus eens per week een bijeenkomst op vrijdag voor 24 vrouwen. Ze hebben een soort leenstelsel opgesteld waar ze geld kunnen lenen om te investeren. In principe natuurlijk een top idee, alleen was de vraag aan ons waarin ze dan moesten investeren. Omdat hier al honderdduizend kleine winkeltjes zijn biedt dat natuurlijk niet echt een toekomst. We hebben toegezegd dat we wel willen mee denken maar in principe voor andere soort projecten komen. Volgende week gaan we terug als er een bijeenkomst van de vrouwengroep is. Nadat we hier even kort over gepraat hadden moesten we nog cola drinken (ik lust helemaal geen cola), en daarna konden we weer terug reizen. Zo'n twee uurtjes project dus vandaag. Dit soort korte en onverwachtte dagen zijn hier eerder regel dan uitzondering. Iedere dag biedt wel weer wat nieuws. Verder met de meiden onderling gaat het super goed en is het heel gezellig. Vorige week is een nieuwe huisgenoot gearriveerd, Eeke. Helaas gaan drie anderen ons deze week verlaten en komt er weer een nieuw meisje bij. Als iedereen smiddags terug is van het project kletsen we wat bij over de dag, gaan een drankje drinken en regelmatig sporten. Vorige week hadden we ook tijd over en zijn we naar de tweedehands kledingmarkt geweest. Daar verkopen ze alle troep die we in Nederland in de kledingcontainer gooien voor het goede doel. Hoewel iedereen naar je blijft roepen zijn het ook superlieve mensen die je spontaan beginnen te knuffelen en handjes geven. Heel bijzonder.Afgelopen weekend zijn we op safari geweest. Het was een vierdaagse trip naar lake manyara national park, serengeti national park and ngorongoro conservation area. We hebben hier de big 5 gespot, echt mega vet. Er is ons verteld dat de neushoorn en luipaard erg moeilijk te spotten zijn, dus dat we veel geluk hadden. Daarnaast hebben we ook nog super veel andere dieren gezien. Snachts sliepen we in tentjes op een campsite, wat niet meer dan een open vlakte met keukengebouwtje was. Er werd ons vertelt dat we snachts niet naar het toilet mochten lopen vanwege het gevaar voor bepaalde dieren. Lekker geruststellend. De volgende ochtend zagen we ook hoe al het afval overhoop was gehaald door een stel (brutale) apen. Op de tweede dag bij het andere kampterrein stonden er ineens een aantal zebras op het terrein toen we wilden gaan slapen. Die nacht moest ik natuurlijk ineens plassen wat ik normaal nooit hoef. Dus in het pikkedonker met alleen mijn hoofdlamp eerst in de rondte geschenen en toen toch maar naar het toilet gegaan. Daarbij was het in de ngorongoro crater ook nog super koud dus duurde het een tijd voordat ik daarna weer in slaap viel. We stonden om 5.30u al weer op om op tijd te beginnen aan onze laatste gamedrive door het park. Afgelopen dinsdagmiddag zijn we terug aangekomen in Arusha. De rest van de week dus gewoon weer project en komend weekend waarschijnlijk naar de hotsprings met Eeke en een van mijn lokale vrienden hier. We hopen op goed weer. De afgelopen dagen is er al flink wat regen gevallen en we kunnen echt merken dat het regenseizoen in aantocht is. De straten lijken hier dan meteen op een rivier. Ook komen er meer beesten. Gisterenavond hadden we een kakkerlak in huis, wat een ellende was dat. Eefje en ik ontdekte hem toen we thuiskwamen na het sporten. We schrokken ons rot en hadden overal kippenvel. Met gevaar voor eigen leven heb ik vervolgens met de zaklamp geschenen en eefje een emmer over de kakkerlak gegooid. Na het avondeten hebben de andere meiden de emmer inclusief kakkerlak naar buiten geschoven met enorm gegil. Drie jongens van het gastgezin kwamen geschrokken naar boven en hebben ons vervolgens gered en uitgelachen. Daarna wilde ik nog Skypen maar werkte de stroom weer niet en was mijn telefoon bijna leeg. Toen wilde ik gaan douchen maar was het water op. Dit had ik laatst ook al, toen stond ik met shampoo in mijn haar en was het water op. Beetje jammer wel. Ik heb het dus maar even uitgesteld en later op de avond werkte de boel weer redelijk. Ondanks dit alles vind ik het echt top hier en kijk er nu al tegenop om hierna deels alleen verder te reizen. Ik zou hier echt willen blijven. Aangezien ik in Nederland plotseling mijn huis uit moet (wat mega kut is als je hier zit) is hier blijven natuurlijk altijd nog een optie (oke grapje mam). Voor vandaag weer genoeg getypt. De foto's bij deze blog volgen later.

Project en weekend naar lake natron

Vandaag in plaats van 12u plots om 11u afgesproken met Lucy. Vervolgens gingen we naar dezelfde school als waar we vorige week de zwangerschapstesten hadden gedaan (arusha secondary school). We hoordn dat een van de meiden van vorige week al 8 maanden zwanger bleek! En dat terwijl de testen eens per half jaar zijn. Het meisje had zich toen meerdere keren afwezig gemeld dus waarschijnlijk wist ze het zelf al wel.. De zwangere meisjes zijn van school gestuurd en kunnen dus niet meer hier terug komen. Super heftig. Vandaag waren we hier dus opnieuw om voorlichting te geven. De groep was groter dan verwacht, plotseling stonden we met zijn drieen voor 145 meisjes. En dat terwijl ik vroeger nog niet eens een spreekbeurt voor de klas durfde te doen, haha. Ook deze voorlichting was weer super leuk om te geven. We merkten dat er in deze groep echt veel meiden waren die niets wisten van alle middelen en mogelijkheden. Het nadeel van de grote groep was wel dat sommige meisjes erg verlegen waren, maar gelukkig werden er ook goede vragen gesteld. Volgende week gaan we hier weer terug voor een nieuwe groep, we willen dan ook een keer een groep jongens voorlichten. Lucy was het hier niet helemaal mee eens, want zij vind dat we alleen de meisjes moeten doen omdat zij slachtoffer zijn bij een zwangerschap en meerdere (anticonceptie) manieren hebben om zich te beschermen. We hebben haar geprobeerd te overtuigen van onze visie dat de jongens ook de nodige kennis moeten hebben.

In het ziekenhuis was het rustig vandaag. Ik heb weer geholpen met het registreren in de tablet, net als vorige week. Wel was het systeem geupdate dus het zag er allemaal wat anders uit. Niet alles verliep soepel tijdens het registreren, maar in principe maakt dat hier niet zoveel uit want ze drukken soms maar gewoon op een aantal knopjes als ze het even niet meer weten. Daarnaast doe ik in één uur al meer dan de gemiddelde zuster hier in een hele dag. Ik was rond 13u weer klaar met de lijst en toen ben ik naar huis gegaan omdat ik had afgesproken om te gaan zwemmen met Eefje en Margaux. Super chill even aan het zwembad gelegen en afgekoeld, want het was 30 graden. De komende dagen wordt het volgens het weerbericht alleen maar warmer. Vanavond gaan we even stappen, morgen nog een dagje project en daarna lekker genieten van het weekend bij lake natron.

13-10

Het stappen gisterenavond was wat uit de hand gelopen, dus het was een zware ochtend voor bijna allemaal. Gelukkig kon ik bij aankomst in het ziekenhuis meteen aan de slag met de registratie. Verder heb ik ook geholpen met het klaarmaken van injecties. Ze zijn erg dankbaar voor wat ik doe, maar toch wil ik volgende week ook wat anders gaan doen dan alleen secretaresse spelen. Toen ik rond half 1 klaar was met de nodige taken besloot ik om er vandaag een kort dagje van te maken en lekker naar huis te gaan. Gelukkig dachten de andere meiden daar allemaal hetzelfde over. De meesten gingen even bijslapen maar ik ging met Eefje lekker relaxen bij het zwembad. Daar aangekomen was er ook een groepje Tanzanianen van midden twintig. Al snel hadden we door dat ze maar wat rond spartelden en probeerden te leren zwemmen. Ze probeerden ook na te doen wat wij deden. Het zag er echt super grappig uit. We hebben ze daarna wat zwemles gegeven. Vol goede moed deden ze de schoolslag, wat zij de "frogstyle" noemden. Het lukte hen niet om hun hoofd boven water te houden en telkens zonken ze naar de bodem. We hadden er wel erg veel plezier in en hebben ze gestimuleerd om te blijven oefenen.

14-10

Om 7 uur werden we opgehaald door Moses, een vriend van de familie, voor onze safari naar lake natron. Hij is een echte Maasai die tours organiseert. Hij was samen met twee chauffeurs, onze gids Marco (ook maasai), en een kok. We gingen met alle 8 meiden uit het huis plus Eefke, een andere Nederlandse vrijwilliger die ergens anders in Arusha woont. In twee grote safari auto's begonnen we aan onze 5 uur durende rit richting lake natron om daar 1 nacht te kamperen. Na twee uur rijden over gewone wegen ging het over in een zandweg voor de resterende drie uur. Onderweg hadden we super tof uitzicht over het indrukwekkende (droge) landschap en zagen we al snel zebra's de weg oversteken. Verder tijdens de rit bezochten we nog een krater die is ontstaan door het uitbarsten van de vulkaan .. Lengai. Super mooi. Er zat daar ook een lokale Maasai stam die zelfgemaakte sieraden verkochten (waar je verder bijna overal mee doodgegooit word). Ik kocht er een enkelbandje wat al om mijn enkel zat voordat ik er erg in had en niet werd afgeknipt maar afgebeten met de tanden van de vrouw tegen mijn voet. De rit vervolgde weer en we zagen nog wat zebra's, een giraffe ver weg, struisvogels, gazelles, gnoes. Uiteindelijk arriveerden we op onze campingplaats Giraffe Masaai eco lodge. Het was echt een oase van rust in de middle of nowhere. Blij dat we na uren hobbelen over zandpad en stenen eindelijk gezandstraald arriveerden. Onze tentjes stonden al klaar en verder waren er ook nog wat lodges en verandas waar we gingen eten. We kregen eerst een super lekkere pasta (eindelijk anders dan witte rijst met bonen of linzen), daarna kregen we even tijd om op te frissen voordat we weer gingen vertrekken naar de waterval. Deze waterval was zo'n drie kwartier wandelen, maar wat niet verteld werd was dat het vooral een wandeling dóór het water werd in plaats van er op, over of naast. Het was geen wandelpad maar we klommen over de keien en door het water. De waterval was echt super mooi. Je kon achter de waterval door zwemmen waarna je bij een flinke stroming kwam. Hier probeerden we samen met onze super grappige en hyperactieve gids Marco tegenin te zwemmen. Na de verfrissende duik hier gingen we door naar het meer, lake natron, om dit te bekijken bij zonsondergang. We namen een supertoffe route want we zagen meerdere giraffen op slechts enkele meters afstand. Mega mooi. Lake natron is bekend vanwege de rode kleur die het water heeft door het zout. Er was allen weinig van het meer te zien vanwege het droogseizoen. Er stonden slechts enkele plasjes water. Er waren wel heel veel flamingos. Ookal viel het meer ietsje tegen, toch is zo'n weidse vlakte ook indrukwekkend mooi om te zien. Na een gezamenlijke fotosessie vertrokken we weer terug naar het kampterrein waar opnieuw een heerlijke maaltijd op ons stond te wachten. Daarna zijn we allemaal vroeg gaan slapen.

15-10

Om 5:15u ging de wekker om in het pikkedonker te beginnen aan een wandeling richting een berg om de zonsopkomst te bekijken. Na een uurtje wandelen werd het licht en kwam de zon tevoorschijn. Super mooi uitzicht vanaf de berg. Ook hier weer veel mooie foto's gemaakt. Onderweg kwamen we nog wat skeletten en aangevreten overleden dieren tegen. Ook dat hoort hier bij de natuur. Na de zonsopkomst werden we opgehaald door de chauffeurs van de safari auto, die koffie en thee bij zich hadden om even te picknicken op een kleedje. Die eerste (oplos)koffie in twee weken was nog best oké. Daarna gingen we terug naar het kampterrein voor een uitgebreid ontbijt, zelfs met pannenkoeken! Echt een topkok. Vervolgens vertrokken we weer naar het meer, om deze keer nog een poging te doen om het rode water te zien. We reden zo'n 25 minuten en kwamen toen bij een mega wijdse zoutvlakte. Toen we hierop liepen werd het vanzelf drassig en kwam het rode water tevoorschijn. Ook weer mega mooi. De rest van het meer zag je wel op afstand, maar was nog een stuk verder rijden richting de Keniaanse grens. Omdat het in de droogte super heet was, zo'n 40 graden, besloten we na een uurtje weer verder te gaan. We maakten nog een stop bij een Maasai dorp, de familie en vrienden van onze gidsen Marco en Moses. Super interesssant om daar een kijkje te kunnen nemen. We mochten ook binnenkijken in een van de hutjes. Marco vertelde hier over de manieren en gewoontes van de Maasai stam. Het is hier normaal dat mannen zo veel mogelijk kinderen krijgen, ook van verschillende vrouwen. Eigenlijk heeft iedereen gewoon seks met iedereen. En hoe meer kinderen en man heeft hoe beter. Stel dat een vrouw seks moet hebben met een andere man en een kind krijgt, geldt dat wel als een kind van haar eigen man. Gelukkig was Marco hier zelf ook op tegen, maar er gebeuren veel bizarre dingen in zo'n dorp. De maasai stam danste nog een happysong voor ons, waarbij ze rare geluiden en hoge sprongen maken. Dit alles gebeurde tussen de uitwerpselen van het wild. Het stonk er dan ook mega hard en ik werd er misselijk van. Hierna gingen we terug naar het kampterrein voor de lunch en daarna begonnen we aan onze 5 uur terughobbelen naar Arusha. Als je haar zo droog is dat het afbreekt, wit is van het zand en stof en je lijf nog tien keer zwarter dan op scoutingkamp, dan weet je dat het tijd is voor de opeens zo gewenste koude douche.

16-10

Nog nagenietend van het mooie weekend moesten we vandaag toch echt weer aan de slag met het project. Lucy moest de komende 5 dagen ineens naar een cursus in Moshi, dus moeten we het zonder haar doen. Ze regelde vervanging, haar nichtje Irene ging met ons mee naar het schooltje om te tolken als het nodig was. Om 9 uur werden we met de auto opgehaald door haar en de man van Lucy en gingen we weer naar de Muriet secondary school, waar we vorige week ook geweest waren. Eerst weer langs de creepy directeur, die vorige week mijn adres wilde weten en vandaag op een bijzondere manier mijn hand aaide. Ik kreeg er de kriebels van. We gaven vandaag de voorlichting aan de eerstejaars. We merkten wel dat zij duidelijk minder wisten van de onderwerpen dan vorige week de derdejaars. Er werd zelfs gedacht dat je aids kon krijgen door dezelfde handdoek te gebruiken. Heel bijzonder hoe deze kinderen soms aan bepaalde informatie komen of hoe ze denken, maar dan wel seks durven hebben zonder condoom. Na de voorlichtingen werden we weer bestormd door de meiden die aan ons wilden zitten, mijn haar wilden voelen of op de foto wilden. Blijft ongemakkelijk. Ik zal proberen het filmpje online te plaatsen.

update week 2

6-10

Met nieuwe energie ging ik de tweede dag in het ziekenhuis tegemoet. Ik startte vandaag bij het wegen van de baby's. Het was een stuk drukker dan gisteren. Ik heb geholpen met het invoeren van de gegevens en het registreren van kinderen in hun nieuwe systeem. De tablet in plaats van papier. Dit heb ik ongeveer van 9 tot 12 uur gedaan. Daarna ging ik meekijken bij de dokter in de minor surgery room. Dit was een soort huisarts die allerlei consulten deed en kleine ingrepen. Zo heb ik gezien dat er iemand kwam met jicht, verstuikte enkel, wond op de voet, artrose en dergelijke. Sommige waren letterlijk met twee minuten weer buiten omdat de arts wat medicijnen op een receptje krabbelde en de patient weer wegstuurde. Daarnaast heb ik ook een besnijdenis gezien, bij een jongetje van nog geen 2 jaar. Ze verdoofden de balzak lokaal met lidocaine en begonnen daarna meteen met snijden. De arts en verpleegster deden het snijwerk, iemand hield de beentjes in de houtgreep en ik moest de armpjes vasthouden. Het kindje schreeuwde en gilde enorm. Super zielig. Ik probeerde hem te troosten terwijl de arts alleen boos keek en mopperde omdat hij schreeuwde. De ouders moesten tijens de ingreep buiten wachten. Toen het klaar was werd de boel dicht gehecht en mocht het kindje eindelijk getroost worden door zijn ouders. Ik snap echt niet waarom ouders hun kind zoiets aan doen. Later vroeg ik waarom ze het niet onder algehele narcose doen maardat duurt te lang en dit is

7-10

Weekend! Vandaag ging ik samen met Sigrid, Annemarie en Marian naar de stad Moshi en naar een waterval. De andere huisgenootjes besloten lekker naar het zwembad te gaan. We vertrokken om 8 uur naar het busstation in Arusha, waar we deze keer met een iets groter busje dan de dalla dalla naar Moshi gingen. Helaas hadden we een Noah busje in plaats van de grote Express bus, wat betekend dat we tussendoor toch nog veel stopten in lokale dorpjes. Daardoor zat ik zo'n tweeenhalf uur opgepropt met een Tanzaniaan half op schoot en mijn knieën bijna in mijn nek. Ik was dan ook erg blij toen we er eindelijk waren. We hebben toen een rondje gelopen door de stad Moshi, waar het overigens net zo druk was als in Arusha maar ietsje minder chaotisch. Daarna hebben we wat gegeten en via google maps gekeken welke waterval goed bereikbaar was met openbaar vervoer (aan het geld moet immers ook gedacht worden). De Materuni waterval leek ons wel tof en opnieuw stapten we in de dalla dalla. We reden de stad uit en kwamen op weggetjes waarvan je normaal zou denken dat er geen auto kan rijden. Maar hier kan het. Op een gegeven moment stapte er zelfs een dronken man in met een uil. Ja, zoals ik al zei, hier kan alHelaas was deze kerel een beetje vervelend want hij kwam natuurlijk bij ons zitten en duwde de uil telkens bij Sigrid in haar gezicht. Ook hier waren we dus weer blij toen we eindelijk op plaats van bestemming arriveerden. Bij een huisje in de middle of nowhere moesten we even een gids regelen waarna we konden vertrekken. Een wandeling van ongeveer 45 minuten door een super mooie omgeving, waar we ook uitzicht hadden op de Kilimanjaro! bracht ons naar de adembenemende waterval (zie fotos). Hier konden we even afkoelen, wat inmiddels wel nodig was. Daarna wandelden we weer rustig terug en werden we teruggebracht naar het busstation in Moshi. Even iets meer ruimte dan in de vieze dalla dalla. Vervolgens namen we deze keer wel de Express bus terug naar Arusha. Deze duurde ook langer dan gepland omdat ze hier ook files kennen. Weer 2,5 uur later arriveerden we dus in Arusha en zijn we het laatste stuk naar huis gelopen, waar we meteen konden aanschuiven voor het avondeten. Het was echt een top dag!

8-10

Vandaag deed de geadopteerde tweeling van het gastgezin hun communie. We waren welkom om hierbij aanwezig te zijn, dus gingen we met zijn allen mee naar de kerk waar de familie wekelijks komt. De dienst van vandaag was in de kerk die nog in aanbouwis omdat deze veel groter is. Er werd veel gezongen, helaas geen gospel maar gewoon katholieke muziek. Daarnaast werd er ook veel gepraat maar verstonden we er niks van. De dienst duurde mega lang, na 4 uur hielden we het voor gezien en gingen wij vast naar huis. Aansluitend aan de dienst was er nog eten voor de genodigden, dus de familie kwam pas een paar uur later thuis. Daarna was er hier thuis nog een feestje. Vreemd was dat de kinderen en volwassen bijna allemaal in een aparte kamer zaten. We hebben dus maar gedanst met de kindjes, was ook wel leuk. Ook wel weer bijzonder om eens gezien te hebben.

9-10

Het weekend is weer voorbij en vandaag hadden Nanda, Margaux, Marie en ik om 8:30u bij ons thuis met Lucy afgesproken om te gaan bellen naar scholen of we langs konden komen om voorlichting te geven. Om 9:30u hadden we nog niks gezien of gehoord en vonden we de "African time" wel lang genoeg duren, dus belde we Lucy op. In eerste instantie nam ze niet op, maar later smste ze dat we om 12.00u bij het ziekenhuis zouden afspreken en dan naar een school zouden gaan. Omdat we toen nog 2 uur moesten wachten gingen we naar de stad om wat te eten. We belden haar en spraken af dat Lucy naar het winkelcentrum Nakumat zou komen om 12:15u. Ondertussen aten we een pizza (1+1 gratis!) en deden alles maar op ons gemakje. Uiteindelijk kwam Lucy om 13:30u aanzetten en toen gingen we, vijf uur later dan gepland, alsnog naar een school. We bezochten de Secondary School of Muriet, iets buiten Arusha. Daar moesten we eerst kennismaken met het schoolhoofd en de juffrouw. De juffrouw bracht vervolgens de klas op de hoogte. Toen we het lokaal binnenkwamen begonnen de leerlingen allemaal tegelijk ritmisch te klappen. Daarna startten we de voorlichting over hiv/aids en birth control. Sommige meiden deden heel goed mee terwijl anderen zelfs na aanwijzen niks durfden te zeggen en wegkeken. We hopen dat ze van de informatie geleerd hebben. Na afloop van de les zijn we nog met de groep op de foto gegaan en werden ze ineens super enthousiast. Ze wilden allemaal naast ons en aan ons zitten. Ook kregen we nog een knuffel van een aantal van hen. Super leuk! Na thuiskomst ben ik nog even wezen sporten met Eefje, Marie en Margaux, wat ook wel weer bijzonder was omdat we al de hele dag geen stroom hadden en het na zonsondergang om half 7 super donker was in de sportschool.

10-10

Another day at the project. Met de gewoonlijke vertraging vertrokken we naar een dorpje buiten Arusha, Terat. We gingen hierheen met de dalla dalla voor het eerste stuk, en daarna verder met de piki piki (motor) over paadjes waar geen auto's kunnen rijden. Ik had de pech dat ik op de achterste motor zat, waardoor ik het meeste zand hapte en mijn shirt bij aankomst niet meer wit was. Het dorpje was klein en er woonden veel familieleden. Het uitzicht was er prachtig. We werden er warm onthaald met een knuffel en de vrouwen van het dorpje waren al druk bezig met het bereiden van een maaltijd. We hadden tijd om rond te lopen en foto's te maken. We zagen dat de maaltijd vers bereid werd, de kip was namelijk net gedood en moest nog geplukt worden. We leerden dat het hier normaal is om je gasten eten te geven, anders ben je niet welkom of ben je erg arm. Het doel van vandaag was om kennis te maken en onszelf en het project te introduceren. Volgende week gaan we terug om met de vrouwen uit het dorpje in gesprek te gaan over bepaalde onderwerpen.

De eerste dagen op het project

4-10-2017

Vandaag de eerste dag op het project. Ik vertrok om 7:50u met de dalla dalla naar het ziekenhuis. Daar aangekomen moest ik eerst op zoek naar dokter Anna, en toen ik haar gevonden had belde ze sister Lucy om mede te delen dat ze mij moest opvangen. Alleen was sister lucy niet in het ziekenhuis want ze had de nachtdienst gehad en zou vandaag met twee andere meiden uit mijn huis haar eigen project gaan doen. Sister Lucy heeft een eigen project in de stad en dorpen rondom waar ze voorlichting geeft over hiv/aids en zwangerschap. Het project HIMS waar ik over vertelde in de eerste blog is veranderd omdat dit ging samenwerken met een andere vrijwilligersorganisatie. Sister Lucy heeft dus een eigen soortgelijk project als HIMS. Omdat het even duurde voordat zij in het ziekenhuis arriveerde gaf sister Margret me de rondleiding door het ziekenhuis. Helaas spreken ze hier Engels met een verschrikkelijk accent dus was het lastig te volgen wat nou precies waar zit. Er is in ieder geval een OPD, waar patienten een consult hebben en eventueel doorgestuurd worden. Daarnaast een tandarts, apotheek, operating theaters (voor kleine en grote operaties), vaccinatieruimte voor babys, een bevallingsruimte en een zaal voor de patienten die moeten blijven. Tot slot nog een grote wachtruimte en overal wachtende patienten. Maar goed, Lucy had vandaag dus haar werkdag op haar eigen project, dus ben ik met haar en de twee andere meiden die haar project doen (Nandaen Margaux) mee gegaan. We zouden voorlichting gaan geven op een middelbare school. Eenmaal daar aangekomen bleek dat we zwangerschapstesten moesten gaan doen bij meiden van 13/14 jaar. Er werd ons verteld dat het zes klassen zouden zijn, maar al gauw bleek dat ze hier iets anders bedoelen met klassen dan wij. Uiteindelijk hebben we ongeveer 400 testen gedaan, totdat ze allemaal op waren en we mochten stoppen. We waren echt in shock toen bleek dat er drie meiden zwanger waren! Ik had echt kippenvel. Je zag bij sommige kinderen ook de angst in hun ogen. We vroegen wat ze zouden gaan doen met de zwangere meiden, want als ze het zouden vertellen wilden we graag met de meiden praten. Ze vertelden dat de ouders van de meisjes eerst gebeld worden en dat zij de meiden moeten inlichten. Ze kunnen dan samen naar school komen voor een begeleidend gesprek, zodat ze niet verstoten worden door hun familie. Helaas worden de meiden daarna van deze school gestuurd en is later alleen een privé school, die waarschijnlijk veel te duur is, nog een optie. Abortus is hier verboden dus ook dat geeft de meiden geen mogelijkheid . Helaas was er na al deze testen geen tijd meer voor de voorlichting en gaan we waarschijnlijk volgende week terug. We willen dan uitleg geven over de voorbehoedsmiddelen, specifiek het condoom en vrouwencondoom, omdat de pil verboden is op de middelbare school tot ongeveer 20 jaar. Echt bizar. Wat me verder vandaag is opgevallen is dat het tempo hier erg laag is en iedereen tijd genoeg heeft. Verhalen die iedereen kent over Afrika, maar je pas kan bevestigen als je het zelf hebt ervaren. Best lastig als je gewend bent om door te werken. De dag bestaat dus ook veel uit wachten, vooral op sister Lucy want die is niet zo vlot en ze vind het wel makkelijk als wij haar werk doen. Daarnaast heb ik al een groot verschil in normen en waarden gemerkt, de toon waarop ze hier iets kunnen vragen of je behandelen is bij ons echt onbeleefd. Morgen ga ik weer naar het ziekenhuis, als het goed is werkt sister lucy dan ook daar en kan ik met haar meekijken of op een van de andere afdelingen. Verder is het in het huis heel gezellig, we zijn net met z'n vijven wezen sporten bij de sportschool op de hoek van de straat. Echt heel tof. Als het zo in Nederland ook zou zijn zou ik zeker vaker gaan, haha. Lekker harde muziek en goede sfeer tussen die Tanzanianen. Na afloop wordt er nog even gedanst en foto's en filmpjes gemaakt. Nu hebben we het avondeten weer op en heb ik genoten van een ijskoude douche. Klaar voor een nieuwe dag.

5-10

Eerste dag in het ziekenhuis gehad vandaag. Na aankomst zocht ik sister Lucy op in de vaccinatie kamer, waar kleine kinderen en baby's worden gevaccineerd. Ik hoorde dat er in Tanzania ook een verplicht vaccinatieprogramma voor baby's is, net als in Nederland maar dan bestaande uit andere vaccinaties. Ook verschillen de leeftijd waarop de vaccins gegeven worden iets. Ik moest vandaag vooral meekijken zodat ik het morgen zelf kan doen. Het was alleen niet zo druk. Het gebeurde dan ook dat er continu collegas in en uit liepen die onderling gezellig kwamen kletsen. Ik voelde me niet echt nuttig. Daarna ben ik zelf maar rond gaan lopen door het ziekenhuis om te kijken of ik ergens anders kon helpen. Er werden toen een ruimte verderop nog baby's gewogen en daar heb ik even zitten kijken en uitleg gekregen over hoe dat hier werkt. Vragen stellen moet je overigens zelf doen want uit zichzelf vertellen ze niks en praten ze alleen swahili onderling. Gelukkig was er nog een jongen die iets van ICT deed, hij was er ook om mee te kijken omdat het ziekenhuis sinds kort twee tablets heeft om de vaccinaties op te registreren. Hij had ook niet veel te doen omdat er misschien 5 vaccinaties geregistreerd werden in de tablet. Sister Lucy liep telkens weg en was met andere dingen bezig dus heeft Abbac me nog het een en ander uitgelegd. Er waren vandaag ook geen operaties waar ik bij kon meekijken. Veel wachten en rondwandelen later besloot Lucy dat we wel even konden gaan lunchen in een lokaal tentje. Ze vroeg wat ik wilde maar aangezien er geen menukaart was en alle locals ugali eten (wat echt niet lekker is) heeft ze maar slappe friet met ei voor me besteld. Dit kostte 3500 shilling, omgerekend ongeveer €1,50. Dit alles gebeurde overigens gewoon in haar uniformjurk. Daarna weer terug naar het ziekenhuis, waar we na twee uur niks doen eindelijk weer een taak hadden. Ik mocht namelijk helpen in de apotheek. Hier ging Lucy papieren schrijven die ik niet kon lezen en mocht ik medicijnen in een zakje stoppen. Ik heb zo'n 50 zakjes gevuld met 30 pillen amoxicilline. Toen was het 15.00 uur en was ik er eigenlijk wel klaar mee. Gelukkig mocht ik gaan. Onderweg terug naar de dalla dalla belde ik even met Rob. Ondertussen werd ik achtervolgd door twee kindjes, waarvan er een langs me kwam lopen en mijn hand vastpakte. Zo hebben we een stukje gelopen en probeerde ik haar wat dingen te vragen maar ze begreep me niet. Op de hoek van de straat moest ik toch echt de andere kant op dus heb ik maar lief naar ze gezwaaid. Echt super schattig. Vandaag voelde ik me dus niet zo nuttig in het ziekenhuis en was er weinig te doen. Ik hoop dat het morgen beter is.