4-10-2017

Vandaag de eerste dag op het project. Ik vertrok om 7:50u met de dalla dalla naar het ziekenhuis. Daar aangekomen moest ik eerst op zoek naar dokter Anna, en toen ik haar gevonden had belde ze sister Lucy om mede te delen dat ze mij moest opvangen. Alleen was sister lucy niet in het ziekenhuis want ze had de nachtdienst gehad en zou vandaag met twee andere meiden uit mijn huis haar eigen project gaan doen. Sister Lucy heeft een eigen project in de stad en dorpen rondom waar ze voorlichting geeft over hiv/aids en zwangerschap. Het project HIMS waar ik over vertelde in de eerste blog is veranderd omdat dit ging samenwerken met een andere vrijwilligersorganisatie. Sister Lucy heeft dus een eigen soortgelijk project als HIMS. Omdat het even duurde voordat zij in het ziekenhuis arriveerde gaf sister Margret me de rondleiding door het ziekenhuis. Helaas spreken ze hier Engels met een verschrikkelijk accent dus was het lastig te volgen wat nou precies waar zit. Er is in ieder geval een OPD, waar patienten een consult hebben en eventueel doorgestuurd worden. Daarnaast een tandarts, apotheek, operating theaters (voor kleine en grote operaties), vaccinatieruimte voor babys, een bevallingsruimte en een zaal voor de patienten die moeten blijven. Tot slot nog een grote wachtruimte en overal wachtende patienten. Maar goed, Lucy had vandaag dus haar werkdag op haar eigen project, dus ben ik met haar en de twee andere meiden die haar project doen (Nandaen Margaux) mee gegaan. We zouden voorlichting gaan geven op een middelbare school. Eenmaal daar aangekomen bleek dat we zwangerschapstesten moesten gaan doen bij meiden van 13/14 jaar. Er werd ons verteld dat het zes klassen zouden zijn, maar al gauw bleek dat ze hier iets anders bedoelen met klassen dan wij. Uiteindelijk hebben we ongeveer 400 testen gedaan, totdat ze allemaal op waren en we mochten stoppen. We waren echt in shock toen bleek dat er drie meiden zwanger waren! Ik had echt kippenvel. Je zag bij sommige kinderen ook de angst in hun ogen. We vroegen wat ze zouden gaan doen met de zwangere meiden, want als ze het zouden vertellen wilden we graag met de meiden praten. Ze vertelden dat de ouders van de meisjes eerst gebeld worden en dat zij de meiden moeten inlichten. Ze kunnen dan samen naar school komen voor een begeleidend gesprek, zodat ze niet verstoten worden door hun familie. Helaas worden de meiden daarna van deze school gestuurd en is later alleen een privé school, die waarschijnlijk veel te duur is, nog een optie. Abortus is hier verboden dus ook dat geeft de meiden geen mogelijkheid . Helaas was er na al deze testen geen tijd meer voor de voorlichting en gaan we waarschijnlijk volgende week terug. We willen dan uitleg geven over de voorbehoedsmiddelen, specifiek het condoom en vrouwencondoom, omdat de pil verboden is op de middelbare school tot ongeveer 20 jaar. Echt bizar. Wat me verder vandaag is opgevallen is dat het tempo hier erg laag is en iedereen tijd genoeg heeft. Verhalen die iedereen kent over Afrika, maar je pas kan bevestigen als je het zelf hebt ervaren. Best lastig als je gewend bent om door te werken. De dag bestaat dus ook veel uit wachten, vooral op sister Lucy want die is niet zo vlot en ze vind het wel makkelijk als wij haar werk doen. Daarnaast heb ik al een groot verschil in normen en waarden gemerkt, de toon waarop ze hier iets kunnen vragen of je behandelen is bij ons echt onbeleefd. Morgen ga ik weer naar het ziekenhuis, als het goed is werkt sister lucy dan ook daar en kan ik met haar meekijken of op een van de andere afdelingen. Verder is het in het huis heel gezellig, we zijn net met z'n vijven wezen sporten bij de sportschool op de hoek van de straat. Echt heel tof. Als het zo in Nederland ook zou zijn zou ik zeker vaker gaan, haha. Lekker harde muziek en goede sfeer tussen die Tanzanianen. Na afloop wordt er nog even gedanst en foto's en filmpjes gemaakt. Nu hebben we het avondeten weer op en heb ik genoten van een ijskoude douche. Klaar voor een nieuwe dag.

5-10

Eerste dag in het ziekenhuis gehad vandaag. Na aankomst zocht ik sister Lucy op in de vaccinatie kamer, waar kleine kinderen en baby's worden gevaccineerd. Ik hoorde dat er in Tanzania ook een verplicht vaccinatieprogramma voor baby's is, net als in Nederland maar dan bestaande uit andere vaccinaties. Ook verschillen de leeftijd waarop de vaccins gegeven worden iets. Ik moest vandaag vooral meekijken zodat ik het morgen zelf kan doen. Het was alleen niet zo druk. Het gebeurde dan ook dat er continu collegas in en uit liepen die onderling gezellig kwamen kletsen. Ik voelde me niet echt nuttig. Daarna ben ik zelf maar rond gaan lopen door het ziekenhuis om te kijken of ik ergens anders kon helpen. Er werden toen een ruimte verderop nog baby's gewogen en daar heb ik even zitten kijken en uitleg gekregen over hoe dat hier werkt. Vragen stellen moet je overigens zelf doen want uit zichzelf vertellen ze niks en praten ze alleen swahili onderling. Gelukkig was er nog een jongen die iets van ICT deed, hij was er ook om mee te kijken omdat het ziekenhuis sinds kort twee tablets heeft om de vaccinaties op te registreren. Hij had ook niet veel te doen omdat er misschien 5 vaccinaties geregistreerd werden in de tablet. Sister Lucy liep telkens weg en was met andere dingen bezig dus heeft Abbac me nog het een en ander uitgelegd. Er waren vandaag ook geen operaties waar ik bij kon meekijken. Veel wachten en rondwandelen later besloot Lucy dat we wel even konden gaan lunchen in een lokaal tentje. Ze vroeg wat ik wilde maar aangezien er geen menukaart was en alle locals ugali eten (wat echt niet lekker is) heeft ze maar slappe friet met ei voor me besteld. Dit kostte 3500 shilling, omgerekend ongeveer €1,50. Dit alles gebeurde overigens gewoon in haar uniformjurk. Daarna weer terug naar het ziekenhuis, waar we na twee uur niks doen eindelijk weer een taak hadden. Ik mocht namelijk helpen in de apotheek. Hier ging Lucy papieren schrijven die ik niet kon lezen en mocht ik medicijnen in een zakje stoppen. Ik heb zo'n 50 zakjes gevuld met 30 pillen amoxicilline. Toen was het 15.00 uur en was ik er eigenlijk wel klaar mee. Gelukkig mocht ik gaan. Onderweg terug naar de dalla dalla belde ik even met Rob. Ondertussen werd ik achtervolgd door twee kindjes, waarvan er een langs me kwam lopen en mijn hand vastpakte. Zo hebben we een stukje gelopen en probeerde ik haar wat dingen te vragen maar ze begreep me niet. Op de hoek van de straat moest ik toch echt de andere kant op dus heb ik maar lief naar ze gezwaaid. Echt super schattig. Vandaag voelde ik me dus niet zo nuttig in het ziekenhuis en was er weinig te doen. Ik hoop dat het morgen beter is.