28-10

Afgelopen weekend hebben we weer leuke dingen gedaan. Zaterdag naar de hotsprings geweest met een lokale vriend, huisgenootje Eeke en Linda. Linda hebben we pas net ontmoet, zij is ook nederlands en al anderhalve maand in Tanzania, maar woont niet bij ons in huis. Zij  doet een project op een school, ergens in de middle of nowhere een uur buiten Arusha. Voor het gezelschap is ze met ons in contact gebracht. Ook een hele leuke meid dus besloten we om haar mee te  vragen. Was super gezellig. Voor de reis naar de Kikuletwa Hotspring gingen we dus met de auto tot aan Boma Ng'ombe (dorp). En vanaf daar met een andere auto tot  aan de hotspring. Die autowissel was wel nodig, want de auto waarmee we gingen was een beetje laag en de route naar de hotspring was vanaf het dorp nog  een uur hobbelen over onbegaanbare hult-en-bult wegen. Dwars door het echte afrika kwamen we uiteindelijk uit op de adembemenende hotsprings.  Echt mega mooi blauw helder water en niet zo koud als onze douche hier.  Dus de hele middag lekker gezwommen en gekletst. De zondag hebben we lekker uitslapen (voor zover dat mogelijk is met de  moskee om 5uur, kraaiende hanen en blaffende honden). Smiddags zijn we met zijn allen naar de markt geweest, gewone groenten- en fruit markt,  tweedehands kledingmarkt en later met Sigrid nog naar de Maasai markt voor souvenirs omdat het Sigrids laatste dag was. Daarna lekker uiteten geweest en een burger op (praise the lord voor deze variatie).

30-10

Afgelopen weekend zouden we wat van Lucy horen over onze plannen van vandaag, maar niks gezien of gehoord. Ik had dus besloten om een dagje mee te gaan naar het project van Annemarie en Marjan. Zij werken in het Tengeru Hospital / Mt meru district hospital. Dat ziekenhuis is een stuk groter dan de mijne en hier zijn ook echt meer afdelinkjes en opgenomen  patiënten. Heel interessant om de verschillen te zien. We hebben een hele tijd meegekeken bij de OPD, de soort huisartsenpraktijk. Verder hebben we nog wat rondjes gelopen om te kijken waar er iets interessants gebeurde. Op de kinderafdeling lagen echt een paar hele zielige kindjes met gekke infecties en brandwonden en dergelijke. Op een gegeven moment  waren we op de maternity bij de zwangere en bevallende vrouwen. Als je een goed inbeeldingsvermogen hebt moet je misschien het volgende stukje even skippen. Er lagen drie vrouwen naast elkaar halfnaakt op krappe bedjes, zonder enige afscherming voor privacy. Gewoon een groen wapperend gordijntje voor de gang en that's it. De meest rechtse vrouw was volgens mij net bevallen want ze kreeg een prop watten tussen haar benen en werd geholpen met aankleden en daarna werden  de bloedspetters van de muur geveegd. De middelste vrouw lag wat ongemakkelijk te zuchten en had nog een flinke buik dus moest nog bevallen. De linkse vrouw zou een keizersnede gaan krijgen werd verteld. Toen annemarie en ik even stonden te kijken kwam er plots een soort vruchtzak uit de middelste vrouw. Vervolgens kwam er een zuster bij die haar hand naar binnen stak.  Ik keek even om en meteen daarna was het hoofdje er al! De vrouw hoefde amper te persen,  maakte geen geluid, bijna niemand zei wat en het kindje werd gewoon naar buiten getrokken. De baby werd daarna 2 seconden bij de moeder gelegd, begon godzijdank te huilen en daarna werd het gewogen, in een doek gewikkeld en in een bakje bij de andere babys onder de warmtelamp gelegd. Het hele gebeuren duurde niet langer dan tien minuten en alles gebeurde erg emotieloos. Heel raar om te zien. De vrouw keek ook niet echt naar het kindje, en het kwam er zo snel uit dat het wel de tiende leek. Ze kennen hier ook echt geen apgar-score en volgens mij ook weinig  andere checks. Ook heel bijzonder trouwens dat alle kindjes naast elkaar in hetzelfde bakje gelegd worden, geen naambandjes of herkenningspunten. Ik kan me best voorstellen dat hier ooit kindjes verwisselt worden. Daarna weer rondgelopen maar niks spannends meer gezien. Op tijd naar huis  gegaan want ook voor Annemarie en Marjan was het de laatste dag hier. We  hebben samen nog geluncht en vanavond toch echt afscheid moeten nemen.  Zo gek dat er nu drie mensen van ons vaste groepje weg zijn. Vanavond  komt er al een nieuw meisje aan. 

1-11

Voor vandaag was er pas om half 4 een afspraak gepland in het dorpje van vorige week, waar we terug zouden komen voor het enterpreneurship. Omdat ik niet de hele dag niks wilde doen, ging ik in de ochtend mee naar het project van Eeke. Zij doet vrijwilligerswerk op de Meru primary  en secondary school en ondersteunt daar met de Engelse les. Omdat de nieuwe vrijwilliger Lize ook mee was, kregen we meteen een rondleiding  door de school. De meeste lokalen zijn gewoon kaal en grijs en  hebben alleen wat kleine tafeltjes en stoeltjes. Voor sommige kinderen veel te klein. Soms lopen leerlingen zo ver achter, dat iemand van 14 pas in groep 3 ofzo zit. Dus zit je als 14jarige tussen de kinderen van  ongeveer 8/9 jaar. Normaal gesproken begint de eerste klas hier met 6  jaar, maar als ouders het niet kunnen betalen of iemand woont ver weg  dan is het natuurlijk lastig. Op deze school vinden regelmatig  stokslagen plaats. Iets wat afschuwelijk is maar wat men hier heel normaal vindt. De school heeft ook een deaf-unit sinds een aantal jaren.  Dit was ook super interessant om te zien. In plaats van klassen van 100  leerlingen, waren er hier 5 tot 10 leerlingen die dus veel meer  aandacht kregen. Op de deaf-unit werkt een Finse vrijwilliger Eva, die een heel deel van de dovenschool samen met haar man Antti heeft gebouwd en bekostigd. Ook hebben zij gezorgd voor laptops zodat de kinderen beter les kunnen krijgen en dat dd leraren gebarentaal leerden. Er werd verteld dat de leraren hier eerst dachten dat de dove kinderen dom waren. Maar als niemand je ooit geleerd heeft om te communiceren in gebarentaal kom je als 6 jarige in een totaal nieuwe wereld terecht. De ouders van deze kinderen spreken helaas nog  geen gebarentaal, dst is een project voor de toekomst. Dus de kinderen kunnen zich alleen op school goed uiten. Mega sneu. Het verschil tussen  deze twe delen van de school is zichtbaar enorm. De kinderen hier zien  er zo veel blijer en beter behandeld uit. De finse vrijwilliger vertelde ook over een ander project dat ze aan het opzetten zijn. Het is een  project vlakbij het de stad Longido, ongeveer 2 uur hier vandaan. Midden in de middle of nowhere. Het zijn maasai stammen waar letterlijk  helemaal niks is. Ze hebben daar een kindje gevonden van 6 jaar dat 6 kilo woog. Met behulp van een sponsor is dat kindje naar het ziekenhuis  gebracht en worden de rekeningen betaald. In het dorp is geen eten en zelfs geen water. Super moeilijk om te overleven dus. Ze zijn hier nu  bezig om geld in te zamelen om een waterput te kunnen maken. Echt een eerste levensbehoefte. Tijdens dit indrukwekkende verhaal keken Eeke en ik elkaar aan. De blikken zeiden genoeg; dit is wat wij willen doen. We hopen heel erg dat het mogelijk is om naar het dorp te gaan voordat ik  volgende week verder reis. We willen dit dorp met eigen ogen zien en daarna onze eigen acties op gaan starten om geld in te zamelen.

Na dit indrukwekkende gesprek hebben we de Engels toetsen van klas 5  nagekeken. Echt schokkend om te zien hoe slecht het Engels van deze kinderen is. Het gemiddelde cijfer was denk ik een 2,9 en er waren  ongeveer 10 voldoendes van de 100 toetsen. Ze snapten er echt niks van.

Na deze ochtend zijn we even wezen lunchen, voordat we met Eefje vertrokken naar de Tengeru market. De Tengeru market is ongeveer een half uurtje van ons huis vandaan en is een grote lokale markt op woensdag en zaterdag. Omdat we graag (tweedehands) schoenen wilden kopen en een rugzak gingen we er met een missie naartoe. Het was bijna niet  voor te stellen maar deze markt was nog honderd keer erger dan de markt  in Arusha. Zo veel zooi heb ik werkelijk nog nooit gezien. Door de mega smalle paadjes tussen de kraampjes, wat bijna geen paadjes te noemen waren, hebben we eventjes rondgeslenterd. Al gauw werden we knettergek van alle blikken, woorden en aanrakingen van alle locals. Dus zijn we na een uurtje weer terug gegaan naar Arusha en heeft Eefje daar schoenen  gekocht en Eeke een tas. Ik wilde ook nog schoenen kopen maar toen ik ze moest passen stonden er 10 marktkoopmannetjes om me heen (hoezo bekijks) en werd ik er veel te ongemakkelijk van.

2-11

Het heeft veel geregend gisteren en ook vandaag begint met een boel regen. De straten zijn moeilijker begaanbaar. Vandaag ging ik weer naar het ziekenhuis. Omdat er nog een soort overdracht gaande was toen ik arriveerde, en daarna eerst tea-time moet plaatsvinden (wat ik de laatste tijd oversla want vies!), begon ik uiteindelijk pas rond 10 uur met iets nuttigs te doen. Daarvoor ontmoette ik drie nieuwe vrijwilligers die ineens ook in het ziekenhuis gestart waren. Twee meiden uit Canada en een uit Noorwegen. Ik heb met hen wel even gezellig  gekletst, maar als er normaal voor 1 persoon al niet veel te doen is word het voor 4 niet veel beter. Ik bleef dus helpen met de baby's (wat me eigenlijk verplicht werd door zuster angela) en zij gingen met zijn drieen naar de minor surgery. Om half 12 waren er zo weinig mensen in het ziekenhuis dat het nagenoeg leeg was. Waarschijnlijk kunnen de mensen weer niet komen door de regen en dergelijke. Ik ben toen maar  gegaan en heb beloofd maandag nog afscheid te komen nemen.

Tussen de werkzaamheden door had ik het plan gemaakt om vandaag langs te  gaan bij het klooster in Tengeru. De zusters uit het klooster in Den Bosch waar ik heb gewerkt, zijn hier in Tanzania geweest voor de missie en hebben daar een ziekenhuis en schooltje opgezet. Voordat ik vertrok zeiden ze dat ik hier echt even bij hun medezusters langs moest gaan.  Alleen op google maps en hier in de omgeving kon in het nergens vinden. Vandaag kreeg ik eindelijk het adres, voor zover er hier adressen bestaan. Eerder een routebeschrijving (thanks to edith!).  Ook een telefoonnummer van een zuster die ik belde om uit te leggen wie ik was en waarvoor ik kwam. Gelukkig waren we van harte welkom. Samen met Eeke gingen we weer in de dalla dalla richting Tengeru, heel toevallig was het super dicht bij de markt waar we gisteren waren. Iets meer dan een halfuurtje later stapten we uit en moesten we nog een  stuk lopen. Het beloofde bordje met Carolus Borromeus vonden we in  eerste instantie niet, maar wel de school die er tegenover zou moeten  zijn. Op een gegeven moment kwamen we op een afgelegen pad waar een groot gebouw stond en een bewaker in zijn hokje. De bewaker keek ons  even vreemd aan, maar toen ik zei dat we voor zuster Epihania kwamen geloofde hij toch wel dat we echt hier moesten zijn. We moesten eerst  even wachten maar werden daarna heel vriendelijk ontvangen door zuster  Epiphania en Beatrice. Ze vonden het heel leuk om ons te ontmoeten en  heel bijzonder dat ik in Nederland een aantal zusters ken en verzorgd  heb. We hebben gezellig zitten praten en kregen daarna een rondleiding  door het gebouw. Het klooster is echt gloednieuw en heel groot. Het is  pas sinds vorige maand officieel geopend voor publiek, maar ze wonen er  nu sinds januari. Momenteel met 11 zusters. De locatie met ziekenhuis en  school, die de Nederlandse zusters mee opgezet hebben, is in een ander dorp. Dat dorp ligt ver van het vliegveld af en is daarom slechter  bereikbaar. Vandaar dat deze nieuwe locatie gekozen werd.

De rondleiding was heel indrukwekkend. Alles is zo spiksplinternieuw en  goed afgewerkt, dat het een groot contrast is met de wereld buiten de  kloostermuren. Ze hebben een mega grote keuken waar minstens voor het  hele dorp gekookt kan worden. Ook slaapkamers hebben ze in overvloed,  want ze hebben twee delen met ongeveer 40 slaapkamers waarvan 1 heel  deel voor gasten. Ze willen die kamers binnenkort gaan verhuren via  internet, begrepen we. Na de rondleiding hebben we nog wat foto's  gemaakt, die ik heb doorgestuurd naar nederland zodat ze zusters in Nederland deze ook konden zien. Hele leuke middag!

Toen we thuiskwamen was het helaas minder gezellig. De dochter van onze baba en mama van het gastgezin was overleden. Ze bleek sinds een week ziek te zijn en was wel nog gisteren naar het ziekenhuis gegaan  maar helaas toch overleden. Waar aan precies is ons nog steeds niet  duidelijk, er werd iets gezegd over lage suikers en buikpijn. Er kwamen  onwijs veel mensen langs, de hele buurt en alle familie. Er werd heel  veel en heel hard gehuild. De daycare van hier beneden werd omgebouwd  tot rouwzaal waar alle vrouwen zaten. Vervolgens moesten wij ook beneden  komen zitten. Het was een ontzettend nare sfeer waar ikzelf wel ongemakkelijk van werd. Ik had deze dochter wel een keer gezien maar kende haar natuurlijk niet echt goed. Een hele boel mensen bleven ook  slapen, dat is hier normaal en duurt ongeveer een week.  

3-11

De sfeer blijft ongemakkelijk en een van de meiden blijft thuis van het project om hier thuis te kunnen helpen waar het nodig is. Ik en Eeke hadden al plannen gemaakt en besloten dit gewoon door te laten gaan. We gingen naar het project van Linda. Linda zit hier dus ongeveer een uur vandaan in de middle of nowhere en doet vrijwilligerswerk op een  schooltje dat daar is opgezet door Kimberly en Erik. Een nederlandse vrouw en Tanzaniaanse man. We vertrokken later dan gepland, door de  toestand thuis maar ook door de onwijze regen. We zouden in eerste  instantie met de motor naar het project moeten maar vanwege het slechte  weer was dat veel te gevaarlijk door de modder. Gelukkig konden we later  toch opgehaald worden door een buschauffeur van de school, waar we  gedurende de rit heel blij mee waren want de wegen waren echt heel slecht.

De Dinka school (Dutch INitiative Kids Africa, www.dinkakids.com) is een  hele mooie kleine school. Heel anders dan de government scholen waar ik  geweest ben. De school is super netjes en gestructureerd en heeft  kleine klasjes. Het geeft leerlingen echt de kans om zich te ontwikkelen. Het mooie vind ik dat de school ook arme kinderen kansen  biedt, door de inkomsten van de rijkere kinderen en sponsoren. De  kinderen worden hier gewoon op een hele andere manier behandeld, heel goed om te zien. Ongeveer 25 leerlingen van deze school zitten op boarding, dus  wonen hier ook. Dit kan zijn omdat de ouders willen dat hun kind heel slim word, maar ook omdat een kind geen ouders meer heeft. Ze kunnen in  de weekenden of alleen in de vakanties naar huis of naar familieleden.  We hebben hier de hele dag mogen mee kijken, echt heel tof. Na schooltijd ging Linda mee met ons naae Arusha. We konden meerijden met  de schoolbus die eerst alle kinderen naar huis bracht. We deden er daardoor twee uur over, en ook hier zagen we weer grote verschillen in de huizen waar de kinderen thuisgebracht werden. De contrasten zijn echt  bizar. Vanwege de situatie thuis zijn we in de stad wat gaan drinken en daarna ook gegeten voordat we naar huis gingen.  Bij thuiskomst waren er nog veel meer mensen dan gisteren, we hebben wel even beneden gezeten om een praatje te maken maar na een lange vermoeiende dag zijn we daarna lekker gaan slapen.

4-11

Samen met Eefje, Eeke en Linda had ik een trip naar lake manyara, waar  we gingen mountainbiken. De tocht begon gewoon over asfalt maar al snel  ging dit over naar zand en stenen, het was dan ook weer flink hobbelen. We fietsten tot aan de rand van het meer waar we een boel mooie  flamingo's zagen. Verder fietsen we ook langs gazelles en door kuddes  koeien. Echt een hele mooie omgeving. Ook net optijd mooie fotos gemaakt  want toen we terugfietsten begon het weer te regenen spatte de modder  in de rondte. We fietsen daarna door een lokale wijk met kleine huisjes,  proefden bananenbier (niet lekker), gingen langs een lokale schilder  werkplaats waar ze heel veel mooie schilderijen verkochten en gingen  daarna lunchen midden tussen de bananenbomen in de rimboe. Hier kregen we allemaal tanzaniaans voedsel. Tussendoor was de zon weer gaan schijnen maar tijdens het eten begon het echt te stortregenen. We hebben  hier dus maar wat langer gezeten en een aantal zonnedansjes gedaan in de modder. Uiteindelijk hielp dat en fietsten we het laatste stukje naar een souveniershop waar alles van met de hand gemaakt werd. Ik kocht daar drie kleine schilderijtjes gemaakt van bananenbladeren. Inmiddels ben ik ook een pro in afdingen, anders was ik zelf inmiddels arm geweest. Ook vandaag aten we in de stad en waren pas rond 8 uur weer thuis. 

5-11

Eerder deze week vertelde ik over het project van de Finse vrijwilligers en over de maasai dorpen die werkelijk niets hebben. Hier gingen we vandaag naar toe. Alle meiden waren ook nieuwsgierig geworden dus  iedereen ging mee. We reden met twee auto's naar Longido, dichtbij de Keniaanse grens. Bij Eeke en mij in de auto zaten ook Glory en Lengai.  Glory was de tolk, ze spreekt Maasai, Swahili en Engels. Lengai was een  man uit het maasai dorp dat we gingen bezoeken. Hij sprak geen woord  Engels maar zat wel de hele tijd met een big smile naast me. Heel  grappig. We gingen vandaag maar naar 1 maasai stam die met de autos goed bereikbaar waren. De meest ernstige dorpen en scholen liggen verder het  binnenland in maar zijn alleen te bereiken met grote safari auto's.  Antti (de finse man) had al meel en olie gekocht waar we allemaal aan  mee betaalden. De stam was er super blij mee en ontving ons met open armen. We hebben kunnen rondlopen, foto's mogen maken en met ze kunnen  praten. Ze snappen daar niet dat wij nog geen kinderen hebben, want hier kunnen meisjes al op jonge leeftijd seks hebben en ook trouwen vanaf hun 13e. De man word uitgezocht door de familie. Verder hoorden we ook nog dat de kudde koeien van een ander dorp was vermoord, omdat de maasai mannen met de kudde naar kenia waren gelopen omdat er hier geen gras meer was. Een Tanzaniaanse kudde op Keniaanse grond mocht niet en dus was de hele  kudde doodgeschoten. De mannen hebben nu dus ook geen inkomen meer. Zo hebben ze nog wel meer gekke verhalen die voor ons moeilijk te bevatten zijn. Een ander dorp wat verder weg ligt, heeft al drie jaar geen regen meer gehad. Zij hebben dus echt niks. In dit dorp begon het te regenen toen wij er waren, ze geloven dat dat door ons bezoek komt en dat we gezegend zijn. Er word dus door Antti en Eva gewerkt aan inzameling van geld voor waterputten en ook voor eten op de scholen in het binnenland. Voor 1,50 tot 2 euro per maand kan een kind een maand lang eten. Als de waterputten er zijn kunnen de stammen leren hoe ze boer kunnen worden en hun eigen groenten en fruit kunnen verbouwen. Veel werk aan de winkel, waarin wij zeker willen gaan helpen vanuit Nederland. Als we terug zijn willen we onze eigen acties opstarten.

Al met al een mega drukke week met veel indrukken. Ik was deze avond dan  ook niet meer zo gezellig en ben vroeg in mijn bed gaan liggen. Verder in huis begint het ietsje rustiger te worden. Ik ben begonnen met het inpakken van mijn spullen want overmorgen reis ik verder naar zanzibar!  Heel gek om verder te reizen en de tijd in Arusha achter me te laten..