Op 7-11 vertrok ik naar zanzibar. Ik vloog vanaf arusha rechtstreeks naar zanzibar, waar ik werd opgehaald door de chauffeur van het eerste hostel. De eerste nacht had ik gepland om in stonetown te blijven, omdat dat dichter bij het vliegveld is en voor een dag wel de moeite waard bleek te zijn. Stonetown is een wijk en ligt in zanzibar city, de hoofdstad. De wijk stonetown is het oudste gedeelte van de stad en ligt aan de zee. Het oude centrum kenmerkt zich door alle smalle straatjes en steegjes. Na aankomst in het hostel heb ik hier een middagje rondgelopen langs de bezienswaardigheden. Het was leuk om te zien, maar ontzettend druk en heel veel mensen die je maar bleven aanspreken. In de kleine steegjes voelde ik me dan ook niet altijd prettig. De zonsondergang was echter prachtig. Ik bekeek deze vanaf het terras van een drijvend restaurant. Na zonsondergang ben ik terug gegaan naar het hostel, want ook hier word het niet aangeraden om savonds alleen de straat op te gaan. Het lost&found hostel was een moderne plek voor de goedkoopste prijs die ik kon vinden, haha. Maar de bedden waren prima. Ik sliep die nacht op een slaapzaal waar iedereen zijn eigen "hokje" had met een gordijntje ervoor. De volgende ochtend regelde ik een taxi, die me naar de andere kant van het eiland bracht. Op naar de mooie standen van Nungwi. Ik had ook weer met de dalla dalla kunnen gaan, maar toen ik langs het busstation liep werd ik alweer gek van de drukte en opgepropte mensen dat ik besloot dat de luxe van een taxi beter zou zijn. Ook voor mijn bagage, die anders tussen de kippen op het dak van de dalla had gemoeten. Met de taxi arriveerde ik zo'n anderhalf uur later in nungwi, bij het makofi guest house. Het was een leuk guesthouse met een soort hutjes van hout en riet. Hoewel het erg gehorig was zag het er wel schattig uit. Het guesthouse is nieuw en overdag werd er nog wat aan het terras getimmerd. Toen ik mijn spullen had uitgepakt ben ik naar het strand gegaan. Dit was maar 100 meter lopen langs souvenirshops en dan kwam je op het adembenemende witte strand met mega blauw water. Hier heb ik de eerste dag doorgebracht. Ook maakte ik een afspraak bij de duikschool om de volgende middag een opfrisles te doen en de dag daarna te gaan duiken.

De volgende dag (9-11) besloot ik in de ochtend een wandeling te maken over het strand, richting het nungwi mnarani aquarium. Hoewel het veel te heet was en ik oververhit aankwam, was het wel de moeite waard. Het nungwi mnarani aquarium is een opvangcentrum voor schildpadden. De zieke en gewonde schildpadden worden er opgevangen en de babyschildpadden worden er verzorgd totdat ze oud genoeg zijn om vrijgelaten te worden in de zee. Dit gebeut ieder jaar op 20 februari en is een big happening. Ik mocht de schildpadden voeren met zeewier en kreeg uitleg over de soorten schildpadden op zanzibar. Wat ook erg goed was, was dat er vrijwilligers actief zijn in het centrum die meerdere creatieve ideeën hebben bedacht om het plastic uit de zee te halen en er leuke dingen van te maken. Na dit bezoekje liep ik weer terug, met tussenpauze dit keer en onderweg een duik in de zee. De gevoelstemperatuur was deze dag 37 graden en ik denk dat het zeewater rond de 30 graden was. Ik heb vooral gedobberd in de zee omdat het anders niet uit te houden was. Om 15:30u ging ik naar de duikschool voor de opfrisles. Vorig jaar in Indonesië haalde ik mijn duikbrevet maar sindsdien had ik niet meer gedoken. Tijdens de les werd alle theorie nog eens doorgenomen en daarna deden we een aantal korte oefeningen in de zee. Hoewel de opfrissing hard nodig was, was ik gelukkig nog niet alles vergeten.

De volgende ochtend (10-11) verzamelden we om 8:15u bij de duikschool en vertrokken we met de boot naar mnemba island. Hier heb ik twee duiken gemaakt. Het was ontzettend gaaf en maakte me weer bewust van hoe mooi de onderwaterwereld kan zijn. Veel vissen, koraal en een schildpad. Daarnaast vind ik het ook bijzonder dat je de ene dag kilometers hoog in het vliegtuig zit en een paar dagen later 18 meter diep in het water. Hoewel het duiken fantastisch was, is er toch echt één ding wat ik er aan haat. Namelijk dat er geen wc is op de boot. Er word gezegd dat er om je heen één grote wc is, maar helaas wil mijn sluitspier daar niet in geloven en kan ik dus niet plassen in de zee. Net als vorig jaar moest ik weer super erg plassen na het duiken. Na wat research ben ik erachter dat het duikersdiurese heet. Iets met zwaartekracht, druk en bloedvolume. Maargoed, na die eerste duik moet ik dus al plassen en na de tweede nog veel meer. Het deed echt pijn. Helaas moesten we eerst nog drie kwartier terug varen, wat misschien wel de langste drie kwartier ooit waren. Ik kon zelfs niet meer echt genieten van het mooie uitzicht over het helderblauwe water. Bij het aanleggen van de boot ben ik er dan ook eerst afgesprongen om te gaan plassen, voordat ik mijn duikuitrusting kon opruimen. Daarna voelde ik me weer prima, alleen wel duizelig die middag. Deze middag zou ik Judy ontmoeten, het nederlandse meisje waarmee ik samen in Zambia ga reizen. Zij zou een tijd bij een vriendin in zambia doorbrengen, maar omdat daar niet zo veel te doen was viel het een beetje tegen en besloot ze ook naar zanzibar te reizen waar nog andere mensen zaten die ze heeft ontmoet bij haar groepsreis. Ik zou naar haar hotel reizen deze middag na het duiken., maar toen ik over het strand terug naar het hotel liep kwam ik haar daar ineens tegen. Super toevallig want het strand van Nungwi ligt wel een stukje van het strand van Kendwa vandaan. Zij was daar naartoe gewandeld samen met Frances, een australische meid die ze kent van haar groepsreis. We hebben toen even bijgekletst en hebben toen met zijn drieen mijn bagage opgehaald en de taxi genomen naar Kendwa, waar Judy en verbleven in het Mocco beach house. Dit hotel zat direct zan het strand van kendwa. We regelden ergens op het strand een snorkel excursie voor de volgende dag. Verder gingen we nog ergens wat eten en daarna terug om uit te rusten in het hotel.

Op 11-11 gingen we dus snorkelen. We gingen hiervoor weer met een bootje naar mnemba island maar nu naar de andere kant. Het bootje was langzamer dan die van de dag er voor. Deze deed er namelijk anderhalf uur over. Opzich niet erg want we konden lekker relaxen en in de zon liggen. Bij aankomst kregen we wat uitleg van de gids en deden we twee snorkelsessies. Ook hier zagen we super veel vissen in allerlei verschillende kleuren. Ook waren er veel kleine krabjes, super grappige beestjes. Verder hebben we deze dag eigenlijk vooral gerelaxed. De volgende dag, 12-11, wisselden we nog een keer van hotel. Terug naar het strand van Nungwi. Dit keer verbleven we in Goasis. We planden deze dag eigenlijk niks, dus na aankomst in het nieuwe hotel konden we op ons gemak daar de boel verkennen. We lunchten op het strand en namen nog een duik in de zee. Daarna gingen we terug naar het hotel, waar Judy een manicure liet doen, Frances een massage en ik uiteindelijk na lang twijfelen maar besloot om vlechtjes te laten zetten. Een uurtje later was ik omgetoverd tot een ander persoon. Volgens een aantal mensen lijk ik nu op alicia keys. Weer eens wat anders. In de avond zou er een feest zijn in een nachtclub vlakbij. Alle locals die we spraken hadden het erover en vroegen of we ook gingen. We wilden dus wel gaan, maar gingen eerst avondeten op het strand. Hier kwamen we wat mensen tegen die we eerder hadden gezien, onder andere de eigenaar van het excursiebureau waarmee we gesnorkeld hadden. Deze groep mensen was net terug van een trance feest, ze waren dan ook in een bijzondere stemming. We hebben deze avond een beetje leren poolen en wat met hen gekletst. We hoorden nog wat bizarre verhalen over twee duikers die de dag daarvoor waren gaan freediven, waarvan er een was overleden en de ander het waarschijnlijk ook niet gaat redden. De gids die erbij was heeft ook ernstige long- en oorschade doordat hij hen heeft proberen te redden. Mega heftig. Omdat we ook hoorden dat de nachtclub niet veilig was en er vaak gevochten word, besloten we het maar bij poolen te houden.

De volgende dag was het tijd om verder te reizen en zanzibar weer te verlaten. In de ochtend hebben we nog aan het zwembad gelegen, maar om 12.30u kwam de taxi me ophalen. De komende paar dag reis ik alleen verder om vervolgens aan het einde van de week weer te meeten met Judy. De taxi duurde zo'n anderhalf uur terug naar stonetown, waar ik vervolgens mijn ticket voor de boot nog moest ophalen. Na de controle van de immigratiebeveiliger, die me wel erg interessant vond, mocht ik weer anderhalf uur wachten tot de boot eindelijk vertrok. Daarna moest ik nog veel te veel geld betalen voor de porter die mijn spullen droeg, maar oké. De boot duurde twee uur. Om 18u kwam ik aan in Dar es Salaam. Gelukkig had ik daar ook al een taxi geregeld, want het was weer een grote chaos. Het is dan toch wel fijn als je een bordje met je naam ziet. Omdat het midden in de spits was, stond heel Dar es Salaam in de file. Ik deed hier anderhalf uur over een stukje van 13km naar het vliegveld. Uiteindelijk daar aangekomen, dropte de taxichauffeur me bij een aantal stoeltjes voor de vertrekhal en zei me dat ik daar moest wachten. Als ik dat gedaan had, had ik er nu nog gezeten. Omdat ik niet snapte of ik nou hier moest wachten totdat iemand iets omriep, of totdat de andere mensen naar binnen gingen, ben ik het toch maar gaan vragen. Ik kon gewoon al door de hal naar de incheckbalie. De rest verliep vrij prima en rond 21 uur was ik bij de gate, waar ik eindelijk wat kon eten want dat had ik sinds de middag niet meer gedaan. Wat wel raar was, was dat er op de informatieborden stond dat de vlucht naar Lusaka om 21.50u zou vertrekken in plaats van 22.50u wat het oorspronkelijk was. Maar toen het 21.50 was gebeurde er weinig en zat ik nogsteeds op dezelfde plek. Ook hier had ik het weer gevraagd aan de mensen om me heen, maar niemand die wist wanneer de vlucht nou eigenlijk ging en ik moest gewoon wachten (goh, nog niet gedaan vandaag) totdat er iets omgeroepen werd. Uiteindelijk gingen we rond 22.30 boarden en daarna vertrokken we. Ik landde om 00.20 in Lusaka, Zambia. Gelukkig verliep hier alles vlotjes en was het visum niet zo'n drama als in Tanzania. Ik weet niet of dat altijd zo makkelijk gaat, of dat de baliemedewerkers in de nacht gewoon geen zin hadden in gedoe. In ieder geval kreeg ik makkelijk mijn stempeltje in mijn paspoort en kon ik meteen door naar de bagage. Omdat het vliegtuig niet vol zat, en een aantal passagiers doorvlogen naar Harare, waren er maar een stuk of 15 koffers en tassen op de bagageband. Dat was dus ook zo klaar en toen kon ik eindelijk naar het hostel. Het hostel waar ik twee nachten (of eigenlijk anderhalf) verbleef, is het natwange backpackers hostel. Ik had het hostel op booking.com gezien en toen ik het aan Judy liet zien zei ze dat de eigenaresse een vriendin van haar is die ze ook kent van een eerdere reis in zambia. Via whatsapp kon ze dus gewoon een kamer voor me regelen, heel chill. Na meer dan 12 uur onderweg te zijn geweest was ik blij dat ik eindelijk kon slapen.

Op 14-11 ging ik Lusaka ontdekken. Het is gek om ergens snachts aan te komen en pas de volgende ochtend te zien waar je eigenlijk bent. Omdat ik een busticket wilde kopen voor de bus naar Livingstone, liep ik zo'n twee uur door Lusaka naar het busstation. Onderweg kwam ik langs een shopping mall, wat super mooi en luxe was. Ik dronk hier een mega lekkere mokka ijskoffie. Het viel me op dat het onderweg veel rustiger was en minder chaotisch als het in Arusha was. De mensen waren ook vriendelijker en veel minder opdringerig. Voor mijn gevoel kon ik hier rustiger over straat. Uiteindelijk kocht ik mijn busticket voor 140 kwacha, zo'n 12 euro. Op de terugweg kwam ik weer langs een andere shoppingmall waar ik lunchte en een nieuwe zambiaanse simkaart en internet kocht. Vervolgens had ik wel 4 blaren en concludeerde ik dat 2 uur lopen op slippers niet erg goed was voor mijn voeten. Daarna nam ik dus voor een deel de minibus terug naar het hostel, wat in principe hetzelfde werkt als een dalla dalla.

De volgende dag, als ik dit schrijf, zit ik in de bus naar Livingstone. De busrit zou 7 uur duren, maar vertrok al een half uur later dan gepland. Onderweg werden er nog allerlei gekke voorwerpen ingeladen waardoor we nog meer vertraging opliepen. Inmiddels zit ik al 7,5 uur in deze bus en moet ik nog een half uur. Erg comfortabel is het niet. Ik ben de halve route misselijk geweest en daarnaast is al die uren keiharde hallelujah muziek uit de speaker boven je hoofd ook niet super relaxed. Onderweg op de route, doet het landschap niet veel anders aan dan de dorpjes in tanzania. Soms zie je nog levende kippen die op zn kop aan de pootjes worden vervoerd, of een geit die klaarhangt om geslacht te worden. Ook was het chaos op de 3 plekken waar we stopten. Hier rennen dan de vrouwtjes met tomaten en bananen op hun hoofd in de rondte om te verkopen aan de mensen in de bus. Alsof het niet meer erger kon, kwam er nog een random man in de bus die schreeuwend een preek hield over "the children of god". Nou echt, die gek uit Eindhoven is er niks bij. Ik hoop dat deze hele rit het waard is, maar morgen ga ik naar de victoria falls en de devils pool, waar je kan zwemmen op de rand van de waterval!