Sorry dat het weer even heeft geduurd voordat er een nieuwe blog online kwam. Ik moet zeggen dat het niet beter wordt als je het uitstelt.

15-11

Na de lange rit, arriveerde ik eindelijk op het busstation in livingstone. Hier had ik een pick up geregeld van het hotel waar ik zou verblijven. In de bus had ik hen gemaild dat ik vertraging had, dus de chauffeur zou wat later komen. Toen ik aankwam, waren er echter 10 taxichauffeurs die om me heen stonden maar niet de goede. Ik ben toen maar even aan de kant gaan staan en heb het hotel gebeld (lang leve de Zambiaanse simkaart). Daarna is het uiteindelijk goed gekomen. Het was maar een korte rit van zo'n 15 minuutjes naar het victoria falls waterfront. Daarna kon ik eindelijk bijkomen en relaxen in mijn nieuwe onderkomen voor de komende dagen; een tweepersoons tent. Het Waterfront ligt echt aan de Zambezi rivier dus ik kon nog net het laatste stukje zonsondergang meepakken. Het nadeel van deze mooie locatie is dat ik in twee minuten zo'n zes nieuwe muggenbulten had. De rest van de avond heb ik in mn tent doorgebracht. Mijn oordopjes had ik ook hier weer nodig, want de aapjes en allerlei andere dieren lopen hier gewoon rond je tent. Wel heel nice.

Op 16-11 stond het veelbelovende bezoekje aan de devils pool gepland. Ik werd daarvoor weer opgehaald door de taxi en naar The Royal, een ander hotel in livingstone gebracht. De naam van dit hotel zegt al genoeg want het was echt net een paleis. Het is dan ook het duurste hotel van Livingstone volgens de chauffeur. Het hotel heeft een mega grote tuin waar zebras en giraffen gewoon rondlopen. Vanaf dit hotel vertrekken de bootjes die naar Livingstone island, de devils pool gaan. Ik kwam in een groepje met een Nederlands stel en drie Zwitserse mensen. In het kleine bootje de rivier oversteken was nog best spannend, want de rivier kolkt echt op sommige plekken en er zwemmen ook nijlpaarden en krokodillen. Veilig aangekomen aan de andere kant werden we begeleid naar de victoria falls van de Zambiaanse kant. Vanwege het droogseizoen afgelopen periode was het dus ook bijna helemaal droog. Wat wel heel bijzonder was is dat David Livingstone, aan wie de naam te danken is, precies op 16 november 1855 de eerste europeaan bij de falls was, en ik daar ook op 16 november was. Daarna gingen we verder naar de devils pool waarvoor we eerst een stukje moesten zwemmen en vervolgens een stukje over de rotsen moesten klimmen. De devils pool is helemaal niet groot maar toch super indrukwekkend. Je hoort het water van naast je naar beneden razen en de gedachte dat je naar beneden stort als je twee meter de verkeerde kant op gaat is best bizar. Als je eenmaal in de pool zelf zit, voel je wel de stroming van de waterval maar kun je zo naar de rand zwemmen. Mega vet om over de rand te kijken. We mochten allemaal om de beurt de pool in en door de gids werden er veel foto's gemaakt. We hadden ook echt een leuk groepje. Na afloop kregen we nog een lunch en hebben wat gekletst. Ik hoorde van de andere Nederlanders hoe makkelijk je zelf naar de Zimbabwaanse kant van de falls kon gaan. Eerder had ik al gehoord dat dat echt de moeite waard is omdat die kant nooit droog staat. Dus toen we terug waren bij the Royal en ik opgehaald werd door mn taxi, vroeg ik hem of hij me bij de grens kon afzetten. Omdat je de grens over moet kost het wel wat geld voor het visum, maar het was zeker de moeite waard. Ik wandelde over de victoria falls bridge met mega mooi uitzicht en keek naar de bungeejumpende mensen. Daarna liep je zo zimbabwe in waar ik alleen nog entree moest betalen voor het park en daarna een paar uur heb rondgewandeld langs alle mooi plekjes en de watervallen heb bekeken. Hoewel er dus na het regenseizoen nog veel meer water is vond ik het nu ook al echt top. En na het regenseizoen is er zo veel water dat je drijfnat word van alle spetters. Omdat het op een gegeven moment best warm werd en de zon flink scheen, was er ook een prachtige regenboog. Na een aantal uren liep ik weer terug naar de Zambia kant er werd ik weer opgehaald door de driver. Best luxe, zo'n chauffeur die je maar hoeft te bellen en hij komt weer. Omdat ik het wel goed met hem kon vinden, wilde hij me nog graag een grote baobab boom laten zien. Deze bomen hadden ze ook in Tanzania en zijn hele grote, dikke, oude bomen. Deze boom was nog net iets specialer, je kon namelijk met een trap naar een platform in de boom, waar je een super mooi uitzicht had over de omgeving en je de mist van de falls kon zien. Erg leuk. Die avond heb ik vooral uitgerust. Verder besloot ik om nog een dagje in livingstone te blijven, omdat het er mooi was maar ook omdat ik nog geen terugticket voor de bus had gekocht. Dit deed ik dus de volgende ochtend. Ik ging met de gratis shuttlebus van het hotel naar de stad. Omdat er maar 1 andere toerist was die naar het centrum ging, werd ik daarna gewoon naar het busstation gereden en wachtte deze chauffeur terwijl ik een ticket voor de volgende dag kocht. Daarna kon ik dus gratis met hem mee terug, scheelt toch weer een taxiritje. Wel moesten we onderweg nog een half uurtje stoppen en stapte er her en der wat personeel van het hotel in. Na dit uitstapje heb ik lang getwijfeld over wat ik deze dag wilde gaan doen (dat twijfelen heb ik nog steeds niet afgeleerd) en koos ik er uiteindelijk voor om de zipline en sunset cruise te doen. Voor de zipline werd ik opgehaald en naar de locatie gebracht, waar je naast de zipline ook de gorge swing kon doen. De gorge swing is een soort bungeejump maar dan niet ondersteboven. En met de zipline kon je over de kloof 'glijden'. Het was erg leuk om te doen maar duurde helaas wel erg kort. Het was alweer klaar voor ik er erg in had en toen kon ik weer terug naar het hotel. Daar kletste ik nog wat met de Nederlanders die ik eerder ontmoet had, zij hadden vandaag hun laatste dag. Vervolgens vertrok ik om 16.15 voor de sunset cruise wat ook erg leuk en mooi was. We voeren over de Zambezi rivier met een national park aan de zijkant en nijlpaarden en krokodillen in het water en langs de kant. De zonsondergang was echt heel mooi. Die avond kwam ik mn taxichauffeur Steve tegen in de bar van het hotel met wat vrienden en hebben we gezellig wat drankjes gedaan.

De volgende ochtend 18-11 was het weer tijd om terug te gaan naar Lusaka, waar ik weer had afgesproken met Judy. De bus vertrok deze keer niet een half uur, maar 27 minuten te laat. Verder is het zo dat je niet meteen doorrijdt als de bus vertrekt, want iedereen die hem mist mag onderweg nog instappen. Ook rijden veel Afrikanen naar de weegbrug omdat ze weten dat de bus daar toch nog even stilstaat. Uiteindelijk duurde de rit vandaag bijna 9 uur in plaats van de beloofde 7 uur. Vooral in het laatste stuk voor lusaka zijn de wegen erg slecht en liepen we veel vertraging op. De terugkomst in het hostel was top want er verblijven momenteel allemaal gezellige mensen. Die avond gingen we met zijn alle naar een club in de stad, chicago's. Hoewel ik erg moe was van de lange reis heb ik me prima vermaakt en was het erg gezellig met deze groep. De volgende ochtend 19-11 hadden we nog geen verdere reisplannen gemaakt dus besloten we om nog maar te blijven in het hostel. We hebben deze dag lekker rustig aan gedaan, zijn naar het winkelcentrum geweest om te lunchen en wat te shoppen. Judy en ik hadden namelijk allebei wel genoeg van al die weken dezelfde kleding. We besloten ook nog taart te kopen om uit te delen in het hostel. Bij terugkomst waren drie andere gasten uit het hostel, die inmiddels vrienden van ons zijn geworden, muziek aan het maken en hebben we lekker buiten onder de veranda met zn alle genoten. Wat ook heel tof is is dat iedereen een andere afkomst heeft en het heel interessant is om gesprekken daarover te voeren. Een jongen komt uit Kenia en de toestand daar is echt verschrikkelijk. Hij vertelde dat er door de politie mensen worden vermoord tijdens vreedzame protesten en het er nogsteeds onveilig is. Heel raar want daarover was nergens iets in het nieuws terug te vinden. Een andere jongen komt uit Rwanda en de dingen die hij gezien en meegemaakt heeft gun ik echt niemand. Hoe hij over bepaalde dingen praat, maar toch zo kan stralen is echt indrukwekkend. We hebben ook goede gesprekken gevoerd over de verschillen tussen de Afrikaanse en westerse cultuur en kunnen veel van elkaar leren. De jongens denken echt heel erg na over de toekomst en het verbeteren van de wereld. We vroegen ons af; "wat is geluk?" Is het erg als mensen in een dorpje in Zambia geen groot doel in hun leven hebben of een toekomstvisie als ze gelukkig zijn met hun leven? Of toen een van de jongens uit China zich tijdens het uitgaan verveelde omdat we geen spelletjes deden zei een andere jongen "waar het om draait is dat je het gezellig hebt met de mensen om je heen, dat je van elkaar houdt en dat je bespreekt wat je bezig houdt".Omdat we deze dag alweer geen concrete plannen hadden gemaakt besloten we nog een dag langer hier te blijven. Het is hier zo gezellig dat we eigenlijk niet weg willen haha. Op 20-11 hebben we wel serieus nagedacht over wat we de volgende dag wilden gaan doen. We besloten dat we naar kafue national park wilden gaan. We gingen na een rustige ochtend eerst weer naar de shopping mall om toch nog die ene jurk te kopen. Verder ging Dirk, de Duitse man uit het hostel, ook mee om een simkaart te kopen en daarna hebben we, hoewel het inmiddels al kwart voor vier was, met zijn drieën geluncht. Vervolgens zijn judy en ik nog naar het ellendige busstation gegaan om een ticket voor de bus te kopen richting kafue. Onderweg kwamen we een aantal dronken gasten tegen, wat hier in principe geen uitzondering is. Een van deze kerels besloot onze persoonlijke bodyguard te worden en "begeleidde" ons naar het busstation. Op het busstation duwde hij een aantal andere mannetjes van ons af maar bleef vervolgens aan ons plakken toen we in de rij stonden voor het ticket. We laten ze vaak onze ringen zien en vertellen ze dat we getrouwd zijn, maar deze keer hielp dat niet. Uiteindelijk liep hij gelukkig de andere kant op en zijn we ertussenuit gesneakt. Die avond keken Judy, ik en de Keniaanse jongen hier een aflevering van trippers over de beachboys in Kenia en een over de straatkinderen daar die leven op de vuilnisbelt. Super schokkend, echt niet om aan te zien. We zouden met zijn allen nog zoveel beters kunnen bereiken in deze wereld en van dat besef word ik wel verdrietig. Genoeg weer om over na te denken.De volgende ochtend wilden we vertrekken naar Kafue national park maar hadden we bericht van het hotel dat het niet mogelijk was voor hen om ons op te halen van de bus omdat de wegen door de hevige regenval onbegaanbaar waren. Het park was eigenlijk ook gesloten. Omdat we alleen voor 600 dollar daarheen zouden kunnen besloten we om het maar te cancellen en nieuwe plannen te maken. Uiteindelijk besloten we om naar Siavonga te gaan. Siavonga is in het zuiden van Zambia, ligt aan lake kariba en grenst met Zimbabwe. Dirk ging hier toevallig ook naartoe en heeft een huurauto dus we konden met hem mee rijden. In Siavonga is niet veel te beleven maar het uitzicht over het meer en de zonsondergangen zijn er prachtig. We hebben hier vooral twee dagen gerelaxed. Op 24-11 haalde Dirk ons weer op en gingen we nog naar de Kariba Dam voordat we terug gingen naar Lusaka. De Kariba dam is de grensovergang tussen Zambia en zimbabwe waar het water van het meer en de zambezi gescheiden wordt door een enorme dam. Eens in de zoveel tijd gaat de dam open en kan het water naar de andere kant. Omdat de dam op de grens is moesten we weer langs het immigratiehokje voordat we de dam op gingen. We moesten ons melden bij een loket, kregen daar een briefje met een stempel waarna we naar een ander kamertje moesten voor nog een stempel en toen mochten we verder. Super inefficiënt wel. Terwijl we daar waren keken de immigratiemedewerkers televisie, waar op dat moment de nieuwe president van zimbabwe beëdigd werd. Toen we op de dam waren kwamen er van de andere kant zimbabwaanse bezoekers die in feeststemming waren. Ze waren enorm blij met hun nieuwe president en dat ze weer aan hun land kunnen gaan werken. Heel bijzonder om te zien. Na het bezoekje aan de dam reden we terug naar Lusaka, waar we het savonds vooral weer gezellig hadden met de andere gasten. Op zaterdag 25-11 deden we eigenlijk niet veel. Judy en ik gingen naar de shopping mall om een bedankje te lopen voor Dirk, te lunchen en een beetje rond te kijken. Uiteindelijk hebben we iedere winkel gehad en 6 uur in de shopping mall gespendeerd. Savonds zijn we weer naar chicago's en nog naar een andere club gegaan met Emmanuel, Cleopatra en vrienden van hen. Ook Aaron kwam, die we hadden ontmoet in Siavonga. Omdat we hier best wel opvallen was het wel grappig dat Emmanuel tegen iemand vertelde dat ik zijn vrouw was, om te zorgen dat ik niet zoveel werd lastig gevallen. Het was echt een hele gezellige avond, ik voel me hier echt thuis.